"Lieux de Mémoire", odnosno "prostori pamćenja i sećanja" zabeleženi u postojanoj arhitekturi muzeja, podstakli su Danijelu Dimković na stručno proučavanje ali i umetničko delovanje. Analizirajući Jevrejski muzej u Berlinu, remek - delo Daniela Libeskinda, prvi put kao posmatrač - posetilac, drugi put kao stručnjak, a treći kao umetnik, Danijela Dimković razvija neobičnu ideju da tu vrstu sećanja koje sadrži muzej u prvom kao Memorijalni centar a u drugom kao svojevrsna umetnička i arhitektonska forma, provuče kroz sopstveni umetnički filter i predstavi kao kompleksnu umetničku formu - instalaciju u prostoru.

Baveći se memorijalnim prostorima kao tačkom polazišta svoje umetničke prakse, Danijela Dimković, proučavajući smisao ali i uticaj takvih arhitektonskih rešenja na kolektivnu memoriju ljudi, ispituje specifične tačke sećanja i njihovo značenje, bilo da su samo asocijativnog karaktera, ili konkretne i sasvim istinite. Kroz takav spoj arhitekture, kulture sećanja i svog umetničkog rada, ona iznova kombinuje razne aspekte prošlosti pokušavajući da reguliše prisustvo, ali i delovanje te prošlosti u sadašnjem vremenu.