Grafike iz ciklusa "Crna selekcija" nastale su kao rezultat beskonačnih mogućnosti igre na polju eksperimentalnog područja crnog. Kompozicije velikih formata, izvedene u tehnici linoreza pomoću samo jedne matrice – pravougaonika, predstavljaju ispitivanje fenomena crnog kroz traganje za apsolutno crnim. Ovi eksperimenti proizveli su različite derivate crnog iz realne potrebe da crno bude crno u odnosu na nešto. U te svrhe primenjen je postupak degradacije crne boje, koji podrazumeva njeno postepeno prosvetljavanje, čime tamni pravougaonici dobijaju ulogu eha prvobitnih crnih tonova od kojih su nastali i postaju sivi.

Postupkom visoke štampe razrađena je tipologija crnih polja i njihovih faktura, što je omogućilo interakciju između crnih pravougaonika i njihovih derivata. Ovim sredstvima dinamizirana je struktura kompozicije, što je omogućilo da kompozicije komuniciraju sa posmatračem, kod kojeg zbog varljivosti percepcije izazivaju osećaj da je moguće uroniti u crno. Pogled posmatrača kreće se po čitavoj kompoziciji, jer on ne može da je obuhvati odjednom, te lutajući po njenoj razuđenoj površini traga za delom sa kojim se podudara njegovo stanje duha.

Crno poseduje veliku gustinu, sa kojom je eksperimentisano u pokušaju da se ostvare različite koncentracije crnog na kompozicijama koje bi rezultirale nabijenom energizacijom crnih polja. Sivi pravougaonici blokiraju prolaz, jer iza sivog ne postoji ništa, dok najtamnije sivo i crno propuštaju posmatrača da uđe u obitavalište mraka i nude mu da zakorači u prostor crnog ništavila.