Doktorska izložba Ive Prlinčević bavi se odnosima koji se uspostavljaju između filma, slikarstva i života. Inspirasana filmovima Alfreda Hičkoka, posebno njegovim delima nastalim u pedesetim i šezdesetim godinama prošlog veka, umetnica nam svojim crtežima i slikama prenosi sopstveni pogled na stvaralaštvo jednog od najznačajnijih režisera u istoriji svetske kinematografije. Svojim delima Iva Prlinčević otvara i nova pitanja u pogledu odnosa različitih umetničkim načina izraživanja, koji nesumnjivo međusobno komuniciraju.

Jedan od centralnih motiva u delima Ive Prlinčević jeste kretanje, odnosno protok vremena i položaj likova u vremenu i prostoru. Dela na prvi pogled ostavljaju utisak zamrznute slike, međutim ako bolje pogledamo one nagoveštavaju kretanje kao takvo, ono što je bilo pre i šta sledi kasnije. Slike „Ispred španskog manastira 1 i 2“ deluju samo na momenat statično – zapravo u oba slučaja iščekujemo epilog. Na prvoj slici glavna glumica, ovde model, iščekuje nekakav odgovor od muške figure, dok na drugoj slici (iako se radi o poljupcu), ona ima otvorene oči koje gledaju u drugom pravcu, ostavljajući bez odgovora šta je to zavredelo i privuklo njenu pažnju.

U svojim radovima, Iva Prlinčević ispituje i odnose koji se uspostavljaju između likova. Na njenim slikama i crtežima ovi odnosi nagoveštavaju se u atmosferi slike, koloritu koji je veoma bitan za razumevanje njenog rada, međusobnim pogledima, ali pre svega uspostavljanjem telesnog dodira poljupcem.

U filmskom stvaralaštvu Alfreda Hičkoka značajno mesto zauzimaju žene, odnosno prezentacija ženskih likova. One su u Hičkokovim filmovima najčešće predstavljene kao heroine i plavuše, odevene u kostime po poslednjoj modi, tako da postaju predmet obožavanja muškaraca. Stoga je motiv fatalne žene i tema mode u službi obožavanja ženskog tela, prisutan u delima Ive Prlinčević, čime je umetnica istakla njihovo postojanje u svakom filmu Alfreda Hičkoka, kao i u tadašnjem društvu uopšte.

U većini filmskih kadrova, koji su inspirisali slike i crteže, dijalog heroine (fatalne zavodnice) sa muškim likovima, predstavljen je tako što su ženski likovi okrenuti ka posmatraču, dok se muške figure uglavnom vide s leđa, što upravo svedoči  da se zauzima uloga muškarca, u ovom slučaju podložna uticaju femme fatale.

Prenošenjem kadrova na papir, jakim i jasnim linijama u tehnici crteža, kao i na platno izrazitim i jarkim bojama, umetnica preispituje atmosferu u svakom trenutku i prisustvo emocionalnog naboja među likovima, ili pak njegovo odsustvo u pojedinim scenama. Stoga dok se posmatraju likovna dela Ive Prlinčević, iako je prisutna svest da ne postoje dijalozi koji se odvijaju tokom filma, na neki način se prisustvuje (i učestvuje) u svojevrsnoj vrsti razgovora, koji se odvija ne samo između posmatrača i motiva/figura na slici, već i između nas i atmosfere u svakom njenom delu.

Adrijana Turajlić, istoričar umetnosti