U vremenu nedefinisanih umetničkih uzusa savremenog doba, koji nemilosrdno diktiraju odsustvo ličnih stremljenja, slikarska akcija Janoša Tarka kao da opominje da nismo ostali imuni na uniformisanja kojima teže da nas porobe. Slobodni poduhvat iskrenog likovnog angažmana usresređen je na skrivene, i ne toliko poznate pojave sveta koji nas okružuje. Umetnički pravci, zamentnuti na stranicama stručne literature, neće nam puno pomoći ako pristupimo dešifrovanju Tarkovih slika. Ostaćemo prepušteni sebi samima kako bi preispitali raznorodne kolorističke refleksije kojima Janoš Tarko otkriva domene zaturenog i zaumnog, ostavljenog posmatraču na volju, da ga bez predrasuda doživi, i ako može, razume. Likovni jezik kojim se služi pronalazi ishodišta u mnogim izvorima i fenomenima poznate umetničke prakse. Svi oni su ugrađeni u konstrukciju nove kompozicije, jakog i omeđenog, konturnog crteža oko koje se okupljaju kolorističke površine, oslobođene i čiste.

Postavljena na tragovima stripa, street arta ili undergraund plakata, svejedno, slika Janoša Tarka ukazuje na simboličnu prirodu miljea koji nas oblikuje. Ipak, polazišta za ovakvu vrstu slikarskog istraživanja imaju delom uporišta i u tradicionalnim likovnim pojavama. Mnogima od njih možemo dodati vitražni ili heraldički predznak koji umnogome određuje hermetičnost konačne umetnikove poruke. Grafiterska neposrednost, precizna postavka tretiranog motiva, ili fakturalna pažnja posvećena određenim partijama, govore nam o kompilatornoj prirodi savremene umetnosti koja je u svoje okrilje odavno prihvatila sve što je dobro iz prošlih ali i aktuelnih tendencija umetničkih govora.

S druge strane, setence koje prate platna o kojima je reč, dodatno upućuju na dvosmisleni, u suštini intimistički pogled na likovni problem. Asocijacijativnost unutar strogo organizovane strukture slike samo naizgled deluje lako čitljiva. Familijarni nazivi ostvaruju preko potrebnu artikulaciju za jasnoćom konceptne slikarske ideje, koja u krajnjoj realizaciji donosi  zategnuto polje kompaktne proživljenosti. Konačno, na slikama Janoša Tarka neodvojivi su snoviđenje i geometrija, a s druge strane, egzaktne misaone crte i ornamentika, gde je sve prožeto osobitom dubokom muzikalnošću. Ovaj postupak još jednom potvrđuje misao Bele Hamvaša koji je, pišući o slikarstvu Ferenca Martina, upućivao na činjenicu da u trenutku kada se slika odriče prikazivanja prirodne slike u pojačanoj meri postaje muzikalna. Na taj način, indirektno, tehno, dab, rege ili hip-hop smešteni su unutar gradnje slike Janoša Tarka, kako bi dokazalida je slikarstvo avantura u kojoj je umetnik spreman da sopstvenu svest preokrene i da joj oduzme svaki patos i hladnoću. To zapravo predstavlja slikarevu sposobnost da ogoli svaku masku licemerja, i da umetnosti i životu u njoj da razlog za dijalog, danas svima potreban.

Janoš Tarko baštini trezvenost i jednostavnost likovnog izraza, bez obzira na pomodnosti današnjeg tehnologizovanog društva, stvarajući ikonične mreže likovnosti u kvazigoblenskim pop ramovima domaštane stvaralačke stvarnosti.

Mr Danilo Vuksanović