U vreme pune aktivnosti, od prvog nastupa 1979. na izložbi mladih umetnika Perspektive, prve samostalne izložbe 1982. u Galeriji Grafičkog kolektiva, preko izložbi u Galeriji Kulturnog centra (1991), Galeriji Zepter (1995), Galeriji ULUS-a (2001), Paviljonu na tvrđavi u Nišu (2007), Prodajnoj galeriji Beograd (2010), zbog više nagrada koje je primio za svoj umetnički rad, Dušan Junačkov je intenzivno prisutan na srpskoj i beogradskoj umetničkoj sceni više od tri decenije. Ali tek sada, po njegovom odlasku, otvara se mogućnost i nameće zadatak detaljnijeg i primerenijeg sagledavanja mesta, značenja i značaja ove jedinstvene slikarske produkcije. Svestan da će trenutak revalorizacije, pre ili posle, morati da se desi, sam Junačkov izneo je i time obavezao druge da izvrše umetnikov zahtev: da se njegove posthumne izložbe i rasprave o njegovoj umetnosti odnose jedino na dela pozne etape, bez ulaženja u prethodne i početne, i ostavi, dakle, po strani sve što nije od presudne važnosti za razumevanje glavnine i suštine umetnikove zaostavštine.

Ovu zaostavštinu čine legati Dušana Junačkova u Muzeju savremene umetnosti Vojvodine u Novom Sadu, Kulturnom centru u Pančevu i Centru za kulturu u Vršcu, pojedina dela nalaze se u Muzeju savremene umetnosti i Muzeju Zepter u Beogradu, u privatnoj kolekciji Dragana Radivojevića, kao i u još nekim drugim vlasništvima, ponajviše kod naslednika u porodici. Sve ove slike i objekti odmah su prepoznatljivi po izrazito crnoj materiji i time se već na prvi pogled poistovećuju sa umetnikovim karakterističnim izražajnim profilom.

Slike Dušana Junačkova ukazuju se poput golemih površina crne, guste, reljefne materije, sačinjene od mešavine ulja, akrilika, pigmenta, poliestera, nanete u više slojeva, na podlogama platna ili drveta, u dugotrajnim seansama slikanja, prekinutog i nastavljenog dužeg ili kraćeg rada, uvek neizvesnog i nemerljivog vremenskog trajanja. Zato sve slike kao datume nastanka nose, na primer, brojke 2000–2003. ili 2003–2006, jer niti sâm umetnik s punom sigurnošću ne može da utvrdi precizan trenutak početka i završetka rada na ovim slikama za čije je duhovno značenje tačno datovanje ponajmanje važno. Slikane su četkama, ali i drugim pomagalima, najčešće pak rukama, kako bi umetnik materiji sa kojom se ophodi bio što bliži i prisniji.

Ove slike odreda nastaju na tlu, u dugom trajanju rada i neizvesnom završnom izgledu, u postupku slikanja stalne mobilnosti umetnikovog tela, poput vremenski produženog performansa, ali, umesto pred publikom, umetnika usamljenog i sklonjenog od pogleda drugih osoba. Ove slike nastaju u zatvorenom prostoru koji je ujedno i atelje i životni ambijent, dakle u prostoru poistovećenog rada i življenja, što će se u krajnjim konsekvencama po umetnikovo zdravlje napokon pokazati fatalno kobno. Ali da upravo takva cena nastanka ovih slika nije bila toliko krupna, njihovo značenje, samim time i njihova vrednost ne bi bila tako dramatično ispunjena neponovljivim udelom umetnikovog postojanja.

Ješa Denegri
"Materija i crno u slikarstvu Dušana Junačkova"
(izvodi iz teksta kataloga)