Široki raspon materijala koji umetnik koristi, omogućava mu da istražuje u pravcu različitih vidova bespredmetnih, ekspresivnih senzacija. Na delima dominira bogatstvo fakture kada su slike u pitanju i pre svega slikarskog gesta kada je reč o laviranim slikama na kojima pored boje preovladava tuš. Njegove asocijativne kompozicije na taj način poprimaju dublji smisao, poput Sivog oblaka, Nebo ili čak slika koja nosi naziv "Razgovor sa Munkom".

Mladi slikar Goran Mitić nije do sada vodio dnevne beleške o dalekoj prošlosti svojih slika, ali se složio sa mnom i mojim predlogom da uz nekoliko reči koje ću pribeležti o njegovim radovima dodam i navedenu misao čuvenog sibirskog slikara Marka Rotka, koga je preuzeo Njujork, da su najbolje one slike na kojima nema ničega.

Ničega, .... osim proročke snage kao u dobroj muzici. Kad god bi govorio o slikarima koji vuku energične uzajamne poteze četkom, praveći "fašine" pritegnute oputama koje ih snaže i čine ubojitijima, smatrao bih da poseduju snagu Igora Stravinskog koji svojim kapričosima lomi sibirski led ili moć Modesta Musorgskog koji klavirom energično crta slike za izložbu ili Veliki kijevski sabor, čekajući Ravela da ih orkestrom oboji.

Na Goranovim slikama najglasije su dugi, opori servaži, zatim mrlje i ostali crtački atributi, gotovo redovno sučeljeni beskraju beline, dok pripovedaju o lomu energije koja se oslobađa iz utrobe ovog crnog kosmosa koji ipak tone i tone voljom i moći dubokog beznađa.

Lice i naličje, chiaro-scuro su one karakteristike koje na prvi pogled skreću pažnju na Goranove dramatične slike i crteže.

Šta su zapravo njegove slike?

Viđene su u natpisu jednog "sudije" kao kontrast tekstura i linija, koje povremeno steknu samostalnu vizuelnu vrednost. Ovim opisom, međutim, slike su samo postrojene i razvrstane kao regruti. Grupno.

Pažljivi posmatrač zapaziće da mladi slikar Goran Mitić poseduje retku astrološku veštinu da se seća "unapred", da anticipira događaje koji su tu, više naše glave i prete nam.

Možda su njegove slike opšti lapidarijum ostataka konačnog i očekivanog armagedonskog boja.

Goranove slike su jasno podeljene, sa jedne strane na tamni adski vilajet, tartar koji ključa tamnim flekama i palaca fašinama koje šibaju svet, dok sa druge strane imamo belinu drugog dela slike koja srećom polako tone u tamninu adskog vilajeta u sopstveni tartarski mulj.

Ovaj znak optimizma - premoć svetlosti nad mrakom - upisuje Gorana u spasioce i velike dobrotvore ljudskih nadanja. Otuda njegova saglasnost sa spokojem Marka Rotka koji na svojim slikama slavi lepotu ničega, koja se spokojno taloži na pučini njegovih slika -kao kada veče pada na spokoj odlazećeg dana.

Iako po crtačkoj neurozi više pripada crtačima Cao Vukiju i Masonu, srećom prevladava ona saglasnost sa zagonetnom beleškom Marka Rotka iz ratne 1943. godine o lepoti plemenite dokolice i spokoja jedne praznine prepune - ničega.

Miodrag Anđelković Daja