Vajarski opus Milorada Panića baziran je na nekoliko biranih trodimenzionalnih modula, ručno rađenih ili polufabrikata, koji postaju formalni i konceptualni nosioci tela kompozitne skulpture, kumulativne konstrukcije ili instalacije u prostoru.

Umetnik polazi od toga da svaki proces materijalizacije (forme) podleže zakonima prirode. Koristeći materijale koji su nusproizvod tehnoloških procesa – različiti oblici industrijskog otpada, on ispituje sličnosti u izgledu i strukturi žive (prirodne) i nežive (veštački tretirane i obeživljene) materije. Poput alhemičara, traga za česticom božanskog principa stvaranja – nestvorenom materijom koja se može nazvati voljom. Čovek se snagom volje, duhom i intelektom izborio za suverenu poziciju u svetu kome priprada po prirodi stvari.

Posmatrajući svet koji nas okružuje i samo ljudsko biće, kao mikro predstavu univerzalnog šireg poretka, Panić upućuje na stvaralačku volju kao odraz mistične osobine materije, koja teži da se transformiše, da nestane i ponovo se rodi.

Ksenija Marinković, istoričar umetnosti
(iz predgovora kataloga)