Kamen je, po rečima umjetnice, prvi simbol odvajanja prirode i čoveka, i od drevnih vremena je sredstvo sa kojim je počelo menjanje prirode i njenog izgleda. Instalacija je oživljena i ostvarena interakcijom publike – prolaznika i njihovim ulaskom u njeno sedište.

U Pont Avenu, gde je boravila i imala atelje, radila je instalacije u prostoru gde je aranžirala slike na kojima je postavljala kamenje i mahovinu i pravila scenografiju, izmještajući sliku iz klasičnog prostora-ateljea.

Afinitete prema prirodi i povezivanjem predmeta kore drveta i strukture mahovine, lokvanja i svetlošću koja ih obasjava, slikarka vidi svet, tako što ga vidi spolja i izvan sebe, a o njemu dobija predstavu u sebi i istražuje nešto, što već poznaje, što je potisnuto kao doživljaj nekog dalekog iskustva.

Fotografiše segmente površina i koristi ih da naslika apstraktne motive, polazište od prerasle mahovine, drveta, kamenja i tekstura na fasadama.

Natalija Đuranović