Milenko Buiša je zapažen po širokom spektru interesovanja kada je u pitanju fenomenološki aspekt slike. Znamo ga kao slikara svega onoga što skreće pažnju njegove znatiželje, kao što su mrtve prirode, pejzaži, figuralne kompozicije u kojima ponekad provjerava naglašen epski kontekst; napokon, potvrdio se i u domenu portreta.

Ponesen predstavom konja, koja u umetnosti ima dugu istoriju, počev od one vezane za praistoriju, za razdoblje primitivnih lovačkih zajednica, onda mitološke i alegorijske konstante, te onih koje pripadaju novijoj istoriji, do izazova koji plene lepotom forme, Buiša se, slično tome, priklonio jednom vidu likovne percepcije ovog motiva. Pažnju je usmerio ka manje primetnom segmentu koji se odnosi na dinamičnu, istodobno prepoznatljivu prirodu konja. Njegove slike počivaju na čvrstom konstruktivnom organizmu. Zasnovane su na sigurnoj crtačkoj šemi, iako ona nije izdvojena, niti eksplicitno naglašena. Pretočena je u boju, potez i površinu kao osnovne nosioce izraza.

Buiša često nameće smela rešenja koja prerastaju u naglašen ritmički govor, skoro u kreščendo. Harmonizuje suprtilnim bojenim rešenjima u kojima nema prenaglašenih kontrasta. Oni su svedeni na sklad tonski uspostavljenih odnosa kojima postiže znak vlastitog likovnog koda.

Zdravko Vučinić