I na ovoj izložbi umetnica ostaje dosledna aktuelnim i provokativanim temama iz društvenog života fokusiranim prvenstveno na percepciju muško-ženskih relacija u savremenom svetu. U konstruisanim kompozicijama koje gradi preciznim postupkom isecanja  materijala iz brda novinskog papira, fotografija, starih knjiga, skeniranih stranica... intervenišući dalje doslikavanjem, docrtavanjem drvenim bojicama, lepkom, lakovima, fiksirima..., akteri njenih vizuelnih predstava i scene koje gradi prepoznatljive su po grotesknom prizvuku i ironiji koje umetnica skladno uklapa u ambijent, i atmosferu prizora.

Govoreći o kolažima Jelene Trpković, bitno je istaći da fragmenti istorijskih fotografija koje ona u njih integriše ne deluju sinegdotalno u odnosu na neke već nestale i zaboravljene ili potisnute vizualne celine iz kojih su preuzeti. Njihov cilj nije da bude nostalgiju i reafirmišu prošlost, posebno ne u nekom homogenom, nediferenciranom ili makar i neupitnom vidu, niti pak oni imaju ulogu uporišta za razvoj scenarija za imaginativno transcendiranje neposredne društvene realnosti, ili za njeno uklapanje i ugrađivanje u konstrukciju neke više, umetničke (nad)realnosti, u kojoj bi se našli integrisani i sva racionalna znanja i iskustva, ali i iracionalni tokovi koji probijaju u svest i time stalno decentriraju autorsku subjektivnost.

Ako se nešto u tim kolažima ogleda, to sigurno nije njihov sadržaj niti su to konteksti iz kojih su sadržaji preuzeti – pre se može reći da oni služe kao svojevrsno ogledalo vizualnog mišljenja kao nečega što se uvek, u nekoj krajnjoj instanci, otkriva u svom kolažnom karakteru, makar i da se u tom mišljenju težilo samo ka prepoznavanju i tumačenju, i/ili proizvodnji specifičnih likovnih vrednosti plastičke forme u domenu čiste vizualnosti, nekontaminirane trivijalnim masmedijskim i drugim populističkim predstavnim sadržajima. U tom smislu, ovi kolaži čak eksploatišu senzualnu raskoš vernakularnih slika, čiji su fragmenti u njima tretirani kao elementi figuralnog jezika kojim se izvode retoričke operacije obojene snažnom ironijom, ali sa zavodljivošću koja premošćuje ironijsku distancu i poziva nas na uživanje u nesigurnosti značenja.

Stevan Vuković
(iz teksta)