U okviru izložbe "Repetitivne matrice" predstavljeni su radovi iz trinaest serija koji su u proteklih nekoliko godina konsekutivno nastajali u ateljeu Nikole Markovića. Svaka serija nastala je uzimajući za svoju polaznu tačku već postojeći rad (crtež, sliku, segmente crteža ili slike) ili već iskorišćen materijal (stari papir, isečci štampanog materijala i slično), koji su tokom postupka stvaranja serije reinterpretiraju, preoblikuju i rearanžiraju u kompozicije repetitivne matrice.

Ono što radove iz svih predstavljenih serija, inače različite u pogledu tehnike izvođenja, dimenzija, formalnih karakteristika i načina izlaganja, povezuje, jeste oslanjanje na koherentnu logiku izvođenja slike koja je koncipirana prema principima svođenja strukturalnih elemenata na fragmente koji grade sistem plošno rasprostirućeg i mrežno organizovanog prostora slike. I mada neke od serija izlaze iz medijskih specifičnosti karakterističnih za slikarstvo i ostvaruju se u trodimenzionalnom prostoru, poput serije skulptura, one na osnovu logike prostorne organizacije koju razvijaju stoje u neraskidivoj vezi sa slikarskim mišljenjem koje ih strukturira.

Započinjući od ispitivanja slike postupkom poništavanja (preslikavanja i precrtavanja) njenog sadržaja, preko sprovođenja postupaka kolažiranja (sečenja i prelepljivanja) njenih referencijalnih aspekata, ponovnog izvođenja (slikanja u različitim tehnikama i na različitim podlogama) njene prostorne koherentnosti u dvodimenzionalnoj i trodimenzionalnoj organizaciji, Nikola Marković prelazi put kojim doseže povratak eksperimentu u polju znakovnog potencijala slike. Na ovaj način, ranije pomenuto pitanje o referencijalnosti slike Marković razrešava demonstriranjem njene procesualnosti, da bi zatim izvođenjem procesualnosti došao do razrešenja problema referentnih okvira slike. Razvijajući slikarsku praksu upornim i ponovnim preispitivanjem njenih različitih aspekata, autorski gest Nikole Markovića mogao bi se sažeti iskazom mnogo starijeg francuskog slikara Ežena Delakroa (Eugène Delacroix) koji je u svom dnevniku zabeležio da ono što čoveka pokreće i inspiriše na rad nisu nove ideje, već opsesija idejom da ono što je već rečeno još uvek nije dovoljno.

Ana Bogdanović