Izložba je na granici umetničkog i kustoskog projekta jer teži da kroz umetničke medije aktualizuje brutalističku arhitekturu iz 1970-ih. Izložena serija radova je nastala aplikacijom vizuelnih narativa na tehničke crteže za stambene jedinice u novobeogradskim blokovima 61-63 (arhitekti Darko Marušić, Milenija Marušić i Milan Miodragović, 1971-1973), a isti postupak je primenjen i na druge projekte značajne za istoriju arhitekture, što nije izloženo ovom prilikom.

Deo radova je nastao samostalno, kao vizuelni umetnički doprinos nasleđu brutalističke arhitekture u Srbiji, dok je deo realizovan tokom edukativnih radionica o arhitekturi. Postavka uključuje i fotografije blokova, kao i tekst Marušića o tom stambenom bloku, objavljen prvi put u Zborniku radova Instituta za arhitekturu i urbanizam pri Arhitektonskom fakultetu Univerziteta u Beogradu, 1975. godine.

Spajajući stanove iz zlatnog perioda jugoslovenske/srpske stambene politike sa stikerima iz prenaseljene Kine, izložba teži da vizuelno i kroz igru postavi pitanje o pristupačnosti stanova u kontekstu savremenih kreditnih ponuda, migracija, odliva mozgova. Odabir plastičnih stikera kao materijala je protivteža betonu. Sa jedne strane, beton daje trajnost i kvalitet brutalističkoj arhitekturi koja je izgrađena od njega, ali je sa druge strane nepredvidiv u smislu da se ne zna posle koliko decenija počinje da se degradira i urušava, te mu treba održavanje.

Plastika je teško razgradiva, ali se vrlo često upotrebljava jednokratno, što je karakteristično i za stikere, ali im izložba daje dugotrajniju i drugačiju namenu.