Dejan Trajković razvija postupno sopstveni likovni jezik analizirajući pre svega lična imaginarna stanja, nedoumice i dileme zanimljivom asocijativnom ikonografijom.

Njagova dela su projekcije složenih misaonih konstrukcija koje se transformišu u čiste slikarske impresije koje projektuje na platno.

Кao vodeći motiv pojavljuje se motiv voza – tačnije lokomotive - koji se gotovo rastapa pod dejstvom dubokih emotivnih stanja.

Snažan slikarski impuls, izražena gestualanost, svež kolorit izlaze u prvi plan, dok vodeći motiv kao višeznačna metafora aludira čas na kretanje, čas na stajanje u mestu, kao svedok dragocenih trenutaka koji prolaze tokom životnog puta punog neizvesnosti.

Enigmatičnim slikarskim  motivom projektuje vlastita razmišljanja podižući svest o efemernosti i neraskidivoj uzajamnoj vezi mnogih segmenata realnog i irealnog sveta.

Odnegovanim likovnim jezikom na svojevrstan način Dejan Trajković problematizuje pitanja savremenog čoveka i njegovog odnosa sa okruženjem postavljajući niz asocijativnih simbola kao putokaz za nevidljive imaginarne relacije.

Radmila Кostić