Šarl Bodler je pisao o „šumi simbola“ koju kriju svet i svet umetnosti, slično renesansnim majstorima koji su prirodu shvatali kao otvorenu knjigu. Za slikara Danila Vuksanovića umetnost je još uvek tajna i to je mera njegove zadivljenosti pred čudom slike. On tu tajnu pronalazi u sakralnom, koje vidi kao svet korespodencija i inicijacija.

Njegove starije radove obeležila je estetika palimpsesta a novijim je uspostavio odnos između reči i slike. Mnogi su pokušavali da tajnu jezika i slike protumače na način stripa, ona je, međutim, dublja, reč je o svojevrsnoj filosofiji, tekstologiji unutar piktologije. Tekst je kao senka slike, njen tamni odraz, proširenje ka novom smislu. Od teksta do linije, boje i islikanih ramova, kao sastavnih delova slike, za ovog stvaraoca je logičan put; on nastoji da poveže diskurzivno sa likovnim, ne bi li u međusobnom kontrastiranju bolje došli do izražaja. Zato slika slike „Kodeks“ i „Čuvara svetla“, ali stvara i objekat „Košnicu“, to „carstvo znakova“ (Rolan Bart).

Izražavajući se u ciklusima, zahvata pojavnost Gorgone Meduze, omiljene teme renesansnih, manirističkih i simbolističkih slikara, koji ponovo otkrivaju tajanstvo sveta i umetnosti. Od antičkih mitova i tema, Vuksanović se upućuje ka biblijskim, prema „Genezi“, slikajući „na podobije“ Hristifora Žefarovića i Bođana. U njegovu viziju ravnopravno ulaze Hermes, „Tabula smaragdina“, Prvi dan stvaranja, Prvorodni greh i Zidanje vavilonske kule. Reč je o temama koje i dalje ostaju u domenu religije, filosofije i umetnosti, ma koliko se njima nauka bavila. Nije li još prof. Radmila Mihajlović, najbolji srpski ikonolog, u prošlom veku nizom studija razotkrila veze ezoterije i srpskog baroka? Okultno i hrišćansko imaju svoje dubine i teologije, a možda i dodirne tačke za kojima tragaju umetnici poput Vuksanovića. Naslikavši „Dionosov raspad“, Svevideće ili Nedremano oko, prisutno u masonskoj kao i hrišćanskoj simbolici, istražujući barokne zidne slike kao i Demetrine misterije Vuksanović se kreće od antike do (post)moderne, od freskopisa do apstraktne umetnosti, otkrivajući kako jedan istoričar umetnosti tvrdi „30.000 godina moderne umetnosti“. Za njega vrednost ima stari zidni ansambl kao Kazimir Maljevič ili Džekson Polok, jer teži nekoj vrsti sinteze. Otuda kod njega ima prožimanja iskustava (neo)enformela i apstrakcije sa figurativnim i tekstualnim. Na tim vrednosnim poljima on čita simbole, koji su svojstveni celokupnom, ne samo ljudskom stvaranju. Reč je o slikaru koji stvara tradicionalno, na jedini mogući način, ako se poštuje smisao reči traditio = predavati dalje blago iz trezora starine na nov način, u novom ključu i drugačijem čitanju, o čemu je govorio još Bogočovek.

Dejan Đorić