Slike su bile prvi prenosioci značenja. Slike imaju dug životni vek koji im daje status vrlo apstraktnih elemenata. One nam uvek daju smisao, bez obira koliko dugo bile okačene u muzeju, tri ili pet stotina godina. Svaka slika ima taj uzbudljiv momenat prolaza kroz vreme, u magično vreme. Na prvi pogled moglo bi se pomisliti da je naivno razmišljati da slikajući, time hvatamo nečiju dušu ili preuzimamo kontrolu nad stvarima. Ali, to zaista ima veze sa svim tim. Po mom mišljenju, slika treba da pređe u jednu vrstu apstrakcije, koja se polako rastvara, pretače u sasvim drugo kroz rad i kroz vreme, omogućavajući viđenje stvari kroz nju.

Stvarnost nije data jednom zauvek i istorija jeste neprekidan niz različitih generacija stvarnog-realnog, što se vidno ispoljava u filozofskim, naučnim i umetničkim predstavama. Tako da nakon modernističkog i konceptualnog, savremeno slikarstvo, koje je moje polje umetičkog istraživanja, postaje katalizator pozicije da slika nije samo slika, ona je i reprezentacija ideja o slikarstvu.

Slikarstvo je polazilo od različitih metoda izražavanja stvarnosti, snova i unutrašnjih vizija, da bi kroz apstrakciju vođstvo preuzela osećanja. Skriveni pejzaži ovih vizija otkrivaju se između figurativnog i apstraktnog, preklapaju se i prelamaju bez jasnih granica, mešajući se i privlačeći se. Unutrašnje vizije prevazilaze okvire uma i filozofskih sudova, nerazdvojne su od osećajnog iskustva, potrebna je umetnost da bi se prebivala mesta koja razum ne doseže.

Oduvek su me privlačili pejzaži – stanja duše, koji se prvi put pojavljuju u slikarstvu romantizma, kod Goje u njegovim Crnim slikama (1819-1823), kod Konstabla ili Tarnera, ili pak emotivni pejzaži u filmovima Antonionija, Tarkovskog, Sokurova. To su vizuealni tekstovi, koji se mogu iščitavati, kao predstave pejzaža koje je video slikar ili režiser, ili pak kao manifestacije i diskursi oko njihovih psiholoških stanja u trenucima dok su ih slikali ili snimali.

Ova serija slika je inspirisana lepotom prirode, dinamikom i kompozicijama, raznolikošću boja i formi koje mogu da se pronađu u njoj. Ja verujem u lepotu, meni je lepota potrebna. Od mog ranog odrastanja uz blizak i gotovo svakodnevni odnos sa prirodom, fascinirana sam njome. Svaka boja u prirodi ima svoju specifičnu potrebu, svrhu, upotrebu, cilj. Kao i u prirodi, u mom slikarstvu uključen je širok spektar boja sa ciljem reprezentovanja. U mom radu sve boje su podjednako značajne, s ciljem da se približim i da prizovem emociju "sublimacije u prirodi" nalik onim putnicima od pre dva veka (sa kraja 18. i početka 19. veka): onima koji su u potrazi za novim emocijama, razvijali i negovali ukus i osećaj za egzotično, interesantno, zanimljivo, različito, iznenađujuće.

Irena Pašić