Likovni govor Miloša Milosavljevića vezuje se za asocijativnu geometrijsku apstrakciju koju na slikarski vešt način spaja sa lirskom apstrakcijom prepuštajući se duhovnom istraživanju u vremenu i prostoru.

Analizirajući društvena, geopolitička i istorijska previranja na ovim prostorima vizualizije fenomenologiju kulturno-istorijskog nasleđa i stepen različitosti postavljajući u centar dešavanja zidove kao metfore apsurdnih podela i sveopštih dezintegracija.

Osobenim likovnim jezikom u kome se u ritmičnoj igri smenjuje dominatnost kolorita i geometriziranih  linija prati snagu unutrašnje, skrivene energije sugerišući svo bogatstvo i veličinu, ali i nesigurnost unutar društvenih, političkih i kulturoloških karakteristika Balkanskog područja.

Autor se istovremeno fokusira na dinamične promene identiteta i nastanak novih urbanih celina na našim prostorima koje su dovele do procesa sineze različitih civilizacija.

Inkorporirajući samu ideju sa ritmom poteza, kao i naglašenim čistim slikarski jezikom: ritmom boja, površina i oblika prati zanimljivu dinamiku unutrašnjih vizija.

Radmila Lazarević Kostić