Moja idejna vodilja prilikom stvaranja umetničkog dela je iskrenost, koja se ogleda u lakoj, necenzurisanoj komunikaciji, između mog unutrašnjeg i vaskolikog spoljašnjeg sveta, gde ja figuriram samo kao usmeravajući činilac, koji kanališe tu sinergiju različitosti, kroz babičku veštinu savremene umetnosti.

Kompoziciju slika sačinjavaju, pretežno, portreti koji se nalaze u prvom planu, dok u drugom planu tj. pozadini preovlađuju monumentalni objekti, ili pikselizovani enterijeri. U tom cirkulisanju, između taktilne realnosti i digitalne uobrazilje, može doći do integracije kojoj prethodi postepeno gubljenje granica. Svi navedeni elementi na slici međusobno dejstvuju i čine neraskidivu celinu.

Portreti, na ovim slikama, ukazuju na jedno distopijsko društvo, u kome fabrikovani konzumerizam dovodi do dehumanizacije društva. Savremeno doba, u kome je čovečanstvo otuđeno od svoje istinske prirode biva potisnuto u vidu manipulisanja, gde pojedinci gube svoj ego. Današnja masa ljudi apsorbira, a ne reflektuje, sve ono što joj pruža društveni poredak. Oni bivaju samo obični potrošači uvučeni u vrtlog maskirane simulacije, koja sada dobija oblik smisla u besmislenom kretanju u postojanju potrošača. Ti davaoci lažnog smisla, društvu koje je u večitoj egzistencijalnoj borbi, koriste kolektivno nesvesno, kako bi stigli do svog cilja. Može biti analogno magijskom ritualu paleolitskog slikarstva, kao oblik simpatetičke magije. Permanentna potrošnja koja se odvija, ima neprekidno trajanje, što dovodi do nihilizma današnjeg društvenog poredka.

U umetničkom radu ostaće, kao fosili, duhovi prošlosti sa obeležjima sadašnjosti i priviđenjima budućnosti, koje će naše buduće generacije, kao što smo mi od naših drevnih predaka učili, sjediniti u jedno umetničko telo.

Maja Petrović Babić