Dimić je pionir beogradske grafiti scene i pripada staroj školi crtača. U prvim godinama rada su usledile mnoge faze iscrtavanja što je tada podrazumevalo izvestan faktor rizika jer su prvi crteži nastajali na vagonima, mostovima, zidovima grada… pretežno ilegalno.

Iako je Dimićevo stvaralaštvo upravo avangarda tog vremena, sasvim neočekivano, 2001. godine uzima učešće u 42. Oktobarskom salonu (u selekciji Ere Milivojevića), pri čemu biva prvi i (još uvek) jedini grafiti umetnik koji je izlagao u okviru salona. Pod radnim naslovom Umetnost viđena očima umetnika, bio je to prvi Oktobarski salon u trećem milenijumu i 21. veku, prvi koji je u celosti pripreman i ostvaren u postmiloševićevskoj Srbiji, i prvi na kom su radove birali isključivo umetnici. Ipak, Dimić je predstavljen kao ”nepoznati autor” te nastavlja da radi ilegalno.

Produkcije legalno oslikanih zidova počinje da radi 2004. godine. Paralelno s tim razvija i modelovanje u plastici, crtanje i slikanje različitim tehnikama te projektovanje i dizajniranje figura Transformersa. Radovi Srđana Dimića Demona su prepoznatljivi kroz kompulzivnu preciznost i perverznu pedanteriju. Umetnik inspiraciju pronalazi u konstruktivizmu, robotici s posebnim naglaskom na industrijsku robotiku i kibernetiku, te realizmu. Sve skice izrađuje u vidu minijatura, isključivo ručno, bez pripreme na papiru ili kompjuterski. Opus izvedenih radova broji preko 2000.

U likovnom stvaralaštvu Dimića skulpturalni pristup i percepcija čine osnovu i polaznu tačku za dalje stvaranje. On se trudi da stvori skulpturalni kvalitet pojedinih slova i tako ispiše svoje ime. Nijanse boja, oblici, volumeni, fiksne tačke gledišta, vizuelni trikovi… percepcija samih slova predstavlja volju autora da ispolji sopstveni ego i na svojevrstan način delovanja pokuša da naslika autoportret. Umetnik Srđan Dimić Demon posredstvom svojih slika, želi da predoči sopstveni razvoj, razmenu ideja i uticaja na sopstveni stvaralački proces. Izložena dela prikazuju ostvarenja i delatnost autora, odnosno, negov suštinski razvoj u proteklih 20 godina rada pri čemu je konstantno u saglasnosti sa estetikom forme i sadržaja.

Pomenuti razvoj se sastoji iz nekoliko segmenata koji se po svom karakteru razlikuju u zavisnosti od perioda nastanka dela i/ili ličnog senzibiliteta autora. Kao ključni segment razvoja valja izdvojiti, upravo, nastanak tipografskih skulptura tj. autoportreta. Ovaj eksperiment, koji na prvom mestu istražuje formu, identitet i prostor, je rezultirao stvaranjem jedinstvene vrste tipografskog prikaza autoportreta stvorenog delovima konusne, cilindrične i uvijene površine. Slova su predstavljena drugačije od njihove standardne i generičke štamparske forme. Skulptura ovde dobija osnovnu ulogu i njena svrha je direktan kontakt sa trodimenzionalnim, kako bi se što kvalitetnije razumela pravila i odnosi svetlosti i senki.

Za razliku od svih logičnih shvatanja izrade skica i priprema za nastanak samog likovnog dela Dimić se, svojim razvojem, postepeno okreće skulpturi u pokušaju da svoje radove dovede do savršenstva. U ovom delu stvaralačkog procesa, on odbacuje papir i olovku i prepušta se masi plastike koja ga dalje vodi. Plastiku iseca i prekraja, oblikuje do određenih granica, bez prethodnih proračuna i priprema, a zatim sledi kontrolisano slaganje ‘’komadića’’ plastike. Skulpture su stvorene, u potpunosti bez prethodnih skica, linija, vektora već direktno iz mase kao osnove. One, kao takve, u vidu studije, dalje služe za nastanak likovnog dela na platnu ili zidu.