Sam je svoje delo svrstao u postkonceptualističku produkciju ili preciznije u nadmodernizam čiji su koreni u tradiciji, kako je to uočio i tumačio Zoran Markuš i potom Dejan Đorić. Sliku je najčešće gradio na svili kao podlozi sa posebnom preparaturom, pri čemu se obilato koristio znanjima stečnim na Fakutetu gde je diplomnirao, i na taj način je dobijao gotovo neverovatnu plastičnost stvari, oblika, kao i ubedljivost materije što ih je slikao.

Samostalno je izlagao od 1974. godine i priredio je preko 40 izložbi. Izlagao je u Beogradu, Novom Sadu, Ljubljani, Čačku, Ohridu, Sarajevu, Budvi i drugim mestima širom ondašnje Jugoslavije. Takođe je bio učesnik značajnih likovnih smotri u zemlji predstavljajući svoje slikarstvo na Oktobarskom salonu, Jugoslovenskom trijenalu, Memorijalu Nadežde Petrović i drugim. Jugoslaviju je likovno predstavljao na Venecijanskom bijenalu a bio je učesnik grupnih izložbi u Dablinu, Mančesteru, Moskvi, Pekingu, Varšavi, Gracu.

Dobitnik je velikog broja priznanja među kojima su: nagrada za slikarstvo na XI Bijenalu mladih, Rijeka 1976, zatim otkupna nagrada na VI Trijenalu saveremenog jugoslovenskog crteža, Sombor 1977,  otkupna nagrada na VI Međunarodnoj izložbi originalnog crteža, Rijeka 1978, nagrada X Memorijala Nadežde Petrović, Čačak 1978, Vjesnikova nagrada "Josip Račić",  Zagreb 1979, otkupna nagrada na VII Međunarodnoj izložbi originalnog crteža, Rijeka 1980, otkupna nagrada na izložbi Umetnost i ekologija,   Maribor 1980, Politikina nagrada, Beograd 1980, nagrada Ečke kolonije akvarela, Zrenjanin 1985,  nagrada za slikarstvo na XX Oktobarskom salonu , 1989.  i dr.

Osim uljanim slikarstvom bavio se crtežom i akvarelom, priredio je i nekoliko multimedijalnih događaja, a radio je i instalacije.

Mojović je bio i ozbiljan hrišćanski mislilac, sav predan Pravoslavlju i živo aktivan  u radu Pravoslavne misionarske škole pri hramu Svetog Aleksandra Nevskog. Patrijarhu Alekseju Drugom je poklonio svoju ikonu Nerukotvorenog obraza.

Bio je član ULUS-a. Sahranjen je u Aleji zaslužnih građana.

Mojovićeva dela, svejdno da li se radi o klasično shvaćenim slikama, slikežima, sklopovima ili o prostornim slikežima, kako on  tehnički određuje svoje  slike, instalacije i objekte, nastaju kao plod korišćenja složenih interdisciplinarnih saznanja. Izuzetna ubedljivost izvođačkog postupka kojim on udahnjuje život slikanoj materiji, posebno efektno materijalima kao što su pesak, voda, trava i kamen, obezbeđuje punu uverljivost njegovim, inače, vrlo složenim konceprualnim, filozofskim, naučnim, paranaučnim i uvek provokativnim ikonografskim sadržajima.

Tehnolog po osnovnom obrazovanju, sklon da promišljanjem matematičara dođe do čisto estetičkih sadržaja ili da metodom fizičara pronikne tajne filozofije, Mojović je tokom tri decenije upornog i doslednog umetničkog delovanja iznedrio jednu osebujnu likovnu celinu čijoj poetici nema premca, ne samo kod nas nego i u  svetu. Ili, kako to vidi i objašnjava Vladeta Jerotić: "Veliki eksperimenat, kome je slikar Dragan Mojović posvetio sebe, eksperimenat je koji Duh izvodi  sa materijom, od početka sveta i veka. Božije stvaranje, a onda, u malom, stvaranje umetnika ... Sva kasnija raznovrsnost i napojamno obilje života, kao da su puke spirale na putu od alfe do omege, crtanje i izvođenje Alfom i Omegom.  Čovekom i Bogom, Bogočovekom."