Današnje doba se određuje kao doba imaginacije u kome je sva nekadašnja realnost medijski isposredovana do same granice iščezavanja. Ova nova realnost ne referiše ni na šta osim na samu sebe, opažajno se utemeljuje kao postojeća, po principu – percepcija jednako egzistencija.

Prostorno-vremenski odnosi u ovoj stvarnosti konstruisani su posredstvom tehnologije. Sve je vizuelno usisano i cirkuliše kao takvo bez težine i ostavljanja tragova. Slike naše "realnosti" su samo naznaka za druge slike, koje im slede. U šumi ogledala ili pustinji ogledala, koja preplavljuju naše doba, čovek postaje samo refleksija i spoljašnjost, a savremena ogledala neprodorna, neprohodna, mesta gde je sve događaj, a ništa memorija.

Prikazi na slikama formirani su kao beskonačno umnožavanje odraza, poput kaleidoskopske prizme, i nose metaforu optičkog zamrzavanja prizora tela putem slike, a takođe i autizma savremenog čoveka zatvorenog u svoju (vizuelnu) ćeliju.

Čovek-slika u okviru vizuelnih "mutacija" postignutih umnožavanjem, refleksijom refleksije, oslikava i momenat današnjice gde se manipulacijom genskih struktura kreiraju nova tela, tela koja prevazilaze dosadašnja.

Na drugom stupnju ove slike predstavljaju "slom realnosti" koji se dešava kako virtualizacijom putem novih medija, tako i novim naučnim teorijama i saznanjima, a zajednička je nit koja se provlači kroz sve moje radove.

Zorica  Šormaz