U traganju za integralnom plastičkom predstavom, Dobrivoj Rajić pasionirano istražuje zagonetne "pretpostavke smisla" unutrašnje slike kao područja mističnih događanja u vlastitoj stvarnosti skrivanih ispod metaforične koprene samosvojnog sveta slike slikarstva. Istraživanje različitih nivoa značenja, koja se nalaze izvan konvencije predmetnog sveta, plastički se obistinjuje u donekle kontroverznom ciklusu Unutrašnja slika. Posebnost njegovog nastajanja, ogleda se u stalnoj potrebi da se dopre do "unutrašnjeg glasa" slike u beskonačnom prostoru mističnih događanja. Ona se kreću stazama varljivog "modela" apstraktne slike nadahnutog vlastitim promenama – jednovremeno događanje različitih vizuelnih senzacija u zagonetnim, autentično izazovnim predstavama.

"Transcendentalna struktura" tih slika podrazumeva zagonetnost metaforičkog kruga različitosti u istom svetu (ne)zamislivo mogućeg, poput nepredvidljivih značenjskih i označavajućih iznenađenja "poremećenog konteksta“ u spontanom nastajanju forme. Ona prerasta u provokativnu neizvesnost plastičkog stanja slike dovodeći u pitanje smisao sopstvenog uobličavanja sazdanog od varljivog podudaranja formalnih pikturalno-plastičkih jedinica mogućeg. Nametnuto saznavanje tajnovito nepoznatog, predstavlja zamku neopreznom "pratiocu" Rajićevog zalaganja za izdvojenu stvarnosnu istinitost predstave zavodljive plastičke ljušture nepredvidljivog igrokaza u poljima metafizičke ravni slike. Sadrži duh misterioznosti unutrašnjeg bića plastičkog sveta izgrađenog na podsticajnim sukobima u neshvatljivom bezdanu mogućeg.

Vizelna prisutnost unutrašnje slike, uslovljena je kretanjem oblika, poput nenadgledanih tokova funkcionalnih mrlja – rađaju se uobličeni "bojenih skupova" koji donekle obuzdavaju sofisticirani poredak slova i brojeva u pravilnim nizovima značenja. Posebnu ulogu dobijaju prividno neutralne površine u promenljivim uslovnostima nekonvencionalne pikturalne materije uobličene u poseban plastički red odnosa smisla događanja u zatamnjenim unutrašnjim prostorima Rajićeve unutrašnje slike. Prvenstveno u nepravilnim redovima unutar zagonetno glatkih površina u kojima se skriva bogatsvo samosvojnih događanja. "Percepcijom dostupno mogućeg," učestvuju u samouobličavanju višeznačenjskih sukoba u pikturalnim tragovima vlastitog "hoda materije". Slika postaje područje neprestanog traženja unutrašnje harmonije u samorađajućoj formi koja upućuje na pokretljiv, i zavodljiv svet povezanih plastičkih jedinica oblika. Nastaju apstraktne predstave nenadgledane promenljivosti, usklađene sa načelom "inteligentne transformacije“ – plastička svrsishodnost celine potvrđuje egzistenijalnu samodovoljnost slike. Izgrađeni poredak odnosa smisla, podrazumeva mogući, nepredviljivi kraj – zadatati kao pretpostavljeni završetak nenadgledanih događanja u fasadnim sklopovima, poput prikrivane armature strukturalnih jedinica materije donekle zarobljene u apstraktnoj formi.

Uzdržano pikturalne predstave sopstvenih pravila nastajanja iz ciklusa Unutrašnja slika, predstavljaju kontroverzni stvarnosni put Slike, poput željenog "kruga naslućenog bezizlaza". Neposredno se odnose na poredak vizuelnih provokacija ukazivanjem na "tajnu istinitosti posebne stvarnosti" koja se ne dokazuje i ne otkriva – prihvata se u vlastitoj egzistencijalnoj nužnosti ispunjenoj plastičkim i semenatičkim posebnostima. Nizovi slika, koje nastaju više godina, objedinjeni su tajnama unutrašnjeg pikturalnog reda formalne različitosti u višeznačne, zagonetnim promenama sklone, apstraktne predstave. Prvenstveno kao dramatične vizuelne strukture unitrašnje slike bliske "metaforičkoj soluciji" beskrajnog prostora. Slike ne poseduju zavodljivost neposrednih narativnih poruka – postoje kao magična potreba zainteresovanih drugih da prepoznaju sebe u sebi i opštost tajanstvenih poruka.

Ponuđene su autentične plastičke celine složenih značenja, uprkos uslovnoj neprisutnosti drugih – nezainteresovane su za njihove doživljaje vlastitog smisla postojanja. Njihova značenjska zatvorenost obitava u promenljivosti iskazanog poretka smisla u poetskim redovima vizuelnih prostora mimo drugih semantičkih područja. Sadrže pojavnost posebne vrste koja zahteva netradicionalni pristup uslovljen neizvesnostima apstraktne slike. Uspostavljeni tok izvanvremenskijh događanja, izjednačen je sa senkom varljive vizuelne istine u neprozirnim područjima izvan plastičkih aluzija skrivanjem u sopstenoj neizvesnosti trajanja.

Miloš Arsić