U slikama iz najnovijeg ciklusa pod nazivom "Šuma pamti" događa se upravo suprotno od redukcionističkih strategija rane apstrakcije. Ovde se transformacijom apstraktnog plastičkog jezika generišu prepoznatljive forme u pokušaju uspostavljanja izgubljenih relacija između umetničkog iskaza i neposrednog okruženja ili i dalje, između prirode i kulture u najširem smislu. Tako bi se one mogle razumeti i kao hipotetičke rekonstrukcije primordijalnog  prirodnog stanja, trenutak pre prelaska iz prirode u izgradnju sveta kulture.

U tom smislu autorka revitalizuje težnje ka (samo)identifikaciji posmatrača i pejzaža u kome obitava, definisane u nešto eksplicitnijim refleksijama umetnika još u doba romantizma. Krug se zatvara - umetnik / posmatrač se poistovećuje sa prirodom, preuzima njen identitet, oseća pripadnost, ali i projektuje svoj unutrašnji svet na njene vidljive manifestacije. Formalni  elementi apstraktnog jezika tvore autentičan, istovremeno nekada viđeni i imaginarni  ambijent. Šume Jelene Đurić zapravo su dvojnici realnih predstava šume.

Sanja Todosijević, istoričar umetnosti
(iz predgovora kataloga)