Slikarstvo Davuda Turkovića ima karakter intimne ispovesti romantičarskog prizvuka. Fotografije iz ličnog i porodičnog albuma umetnik koristi kao početne predloške za svoj rad. Interpretacijom postojeće stvarnosti kreira novu realnost, ostvarenu umetničkim sredstvima.

Primenom mimetičke i figurativne leksike Turković zadržava subjektivan odnos prema osobama neposrednog okruženja, a svestan datosti aktuelnog trenutka, ne tretira ih sa jasnim portretnim karakteristikama već sa bluriranim  licima, čime istovremeno daje mogućnost polivalentnim  tumačenjima. Posmartač u ovoj odluci može prepoznati, s jedne strane, želju umetnika da ih ostavi u "zaštićenoj" zoni privatnosti a s druge strane, može naslutiti i nameru da ih promoviše u nepersonalizovane simbole sećanja na jedno vreme koje treba spasiti od zaborava, vreme bezbrižnosti i iskrene radosti.

Koherentnim likovnim rukopisom, preferirajući primenu  klasične slikarske tehnologije, Davud Turković detaljno promišlja svoja dela u estetičkoj ravni. Ne zadržavajući se na razradi detalja, često u definisanju delova enterijera i eksterijera, formu svodi na osnovnu arhitektoniku oblika. Koloritom koji počiva na orkestraciji uglavnom toplih boja sa finim valerskim tkanjima često okera i umbre, ostvaruje poetičnu atmosfere  punu sete i nostalgičnosti.

Slike Davuda Turkovića ne blješte bojom ili strašću poteza, već iskonskom osetljivošću i osećajnošću. Svet njegovih slika je duboko iskren i ličan a opet blizak svima nama, navodi nas na promišljanja o suštinskim egzistencijalnim pitanjima postojanja, o lepoti življenja ali i o neminovnosti promena i konačnosti trajanja.