Goran Mitić u svojim umetničkim ostvarenjima vidi mogućnost raščlanjivanja i parcijalizacije jedinstva, razbijanja celine. Postupkom razbijanja ustaljenih oblika i normi slikar se služi u domenu metaforike slika i u sistemu povezivanja nespojivih sadržaja. Takvim postupkom postignut je vizuelni dinamizam i presecanje različitih doživljajnih registara. Oblici i boje nisu više distinktivno obeležje predmeta i pojava, nego sredstvo asocijativnog povezivanja simboličnih svojstava pojavnog sveta.

Mitićev slikarski postupak ostvaruje svet u kome su pojmovi dovedeni u međusobni odnos naknadnim asocijativnim vezivanjem i suglasjem onih suština koje u pojedinačnim oblicima ne upućuju na zajednička svojstva. U njegovim radovima prisutna je želja umetnika da svet realnih predstava i oblika podredi svom vlastitom viđenju i autonomnoj logici slike koja je lišena primarnog sadržaja i bukvalnog značenja. Mitić ostvaruje čistu i novu sliku koja nema samo primarno obeležje, već i značenjsku nesvodljivost. Suština sveta počiva s one strane privida i autentični slikar, kakav je Goran Mitić, oblikuje predmete po meri svojih viđenja.

Na Goranovim slikama najglasije su dugi, opori servaži, zatim mrlje i ostali crtački atributi, gotovo redovno sučeljeni beskraju beline, dok pripovedaju o lomu energije koja se oslobadja iz utrobe ovog crnog kosmosa koji ipak tone i tone voljom i moći dubokog beznađa.

Lice i naličje, chiaro-scuro su one karakteristike koje na prvi pogled skreću pažnju na Goranove dramatične slike i crteže.

Šta su zapravo njegove slike?

Viđene su u natpisu jednog "sudije" kao kontrast tekstura i linija, koje povremeno steknu samostalnu vizuelnu vrednost. Ovim opisom, međutim, slike su samo postrojene i razvrstane kao regruti. Grupno.

Možda su njegove slike opšti lapidarijum ostataka konačnog i očekivanog armagedonskog boja.

Goranove slike su jasno podeljene, sa jedne strane na tamni adski vilajet, tartar koji ključa  tamnim flekama i palaca fašinama  koje šibaju svet, dok sa druge strane imamo belinu drugog dela slike koja srećom polako tone u tamninu adskog vilajeta u sopstveni tartarski mulj...

Miodrag Anđelković Daja