Nakon 1960. godine u Africi su mnoge dotadašnje kolonije stekle nezavisnost od Velike Britanije, Francuske, Nemačke, Belgije, Španije, Portugala i Italije. Uspešnost tog procesa zasenjena je 1961. godine ubistvom premijera Konga, Patrisa Lumumbe i građanskim ratovima, ali su zemlje nastavile da proglašavaju svoju nezavisnost. Tokom prvih godina nezavisnosti, velike projekte planiranja i izgradnje gradova i drugih infrastruktura, pratio je optimizam, koji se odražavao i na umetnost. Većina afričkih umetnika bila je duboko pogođena teškom kolonijalnom i postkolonijalnom situacijom, koja se ogledala u kontinuiranoj ekonomskoj zavisnosti od stranog i lokalnog evropskog pokroviteljstva. Međutim, nazivati savremenu umetnost Afrike postkolonijalnom, znači negirati umetnost kontinenta u dubljoj istoriji i povezanosti sa onim što je bilo pre kolonijalnog prodora. Na primer, slikar Gi Karangva Omega (Guy Karangwa Omega, 1959–1999) svojom slikom Čovek sa maskom, prikazuje ljudsku figuru predimenzioniranih šaka i stopala koja preko lica nosi tradicionalnu masku. Takav prikaz čoveka može da se čita kao autorski naklon savremenoj umetnosti koja direktno ima reference na motive tradicionalne umetnosti kontinenta. Umetnik iz Mozambika, Malangatana Valente Ngvenja (Malangatana Valente Ngwenya, 1936–2011), svojim radovima je podržavao nezavisnost Mozambika i bio član gerilskih pokreta zbog čega je proveo 18 meseci u zatvoru. Radovima prenosi poruku konstantne čežnje naroda za mirom i crta motive tradicije poput maski, nakita i ornamenata.

Slikarka Floride Mukabageni (Floride Mukabageni, 1972), prva žena sa završenom srednjom umetničkom školom u Ruandi, preživela je genocid nad narodom Tutsi 1994. godine, ali zbog nemaštine prešla u Ugandu gde i danas živi i radi. Ona usklađenom paletom i pojednostavljenom geometrijom prikazuje figure koje u različitim položajima doprinose predstavi tradicionalnih motiva. Pored umetničkog kvaliteta, dela Mukabageni su od važnosti jer promovišu umetnost koju stvaraju žene u regionu; zbirka Muzeja umetnosti Ruande ima u kolekciji radove samo tri umetnice iz te zemlje.

Izložbom "We, The Future! Savremena umetnost istočne Afrike", prikazuje se umetnost autora koji su stvarali u zemljama istočne Afrike u vremenu nakon 1960. godine. Globalno interesovanje za rad umetnika iz Afrike, uglavnom je usmereno na one iz Zapadne i Centralne Afrike. Umetnost istočne Afrike manje je istražena i izložena svetskoj sceni. Nije bilo značajnijih pokušaja da se dokumentuje i analizira savremena umetnost Ruande tokom poslednjih decenija od nezavisnosti Ruande od Belgije 1962. godine ili nakon genocida nad narodom Tutsi 1994. godine, iako su oba događaja snažno uticala na društvo, a samim tim i na umetnost. Ruandanski umetnici uglavnom ostaju uzdržani od tema koje se odražavaju na određena osetljiva, politička, pitanja u društvu i često koriste tradicionalne teme i motive za svoju umetnost, mada ima i onih poput Bendžamin Rusagare (Benjamin Rusagara, 1990) i Brejv "Tangz" Rumarize (Brave Tangz Rumariza, 1998), koji propituju svoje okruženje i prenose poruke i o polno prenosivim bolestima. Rusagara je rođen u egzilu u Ugandi 1994. godine nakon što je veliki broj članova njegove porodice ubijen. Veoma rano počeo je da slika i motivima odaje počast žrtvama ratova i nasilja u regionu, istovremeno odražavajući atmosferu ruandskog kulturnog nasleđa. U svojim radovima eksperimentiše materijalima kao što su zemlja, pesak, vuna i drugo. Koristeći zemlju kao umetnički materijal, Rusagara želi da se dodatno poveže sa svojim duhovnim i materijalnim nasleđem. Izlagao je u Ruandi, Keniji, Tanzaniji i Japanu.

U drugim zemljama regiona, umetnici poput Kolin Sekajugo (Collin Sekajugo, 1980) i Lilian Meri Nabulime (Lilian Mary Nabulime, 1963) iz Ugande, kao i Lavrens "Šabu" Mvangi (Lawrence Shabu Mwangi, 1985) iz Kenije, oslikavaju svoje svakodnevnice i podižu svest sugrađana i šire zajednice o određenim zdravstvenim pitanjima, pitanjima siromaštva ili pitanjima izbeglištva, prirodnih nepogoda i slično. Mvangi živi i radi u neformalnom "kartonskom" naselju Mukuru u Najrobiju gde je 2013. godine, nakon što je izašao iz lokalne bande, osnovao organizaciju "Vajuku" uveren da njegov rad može da inspiriše mlade iz svog naselja da planiraju bolju budućnost za sebe. Duboko zabrinut zbog nejednakosti društva i nedostatka empatije prema ljudima različitih društvenih, političkih, i verskih uverenja, njegov rad nastoji da ispita ljudsko ponašanje i našu kolektivnu amneziju. U svom radu, Mvangi nastoji da ispita šta nas zaista dovodi do tačke gubitka osećaja zajedništva. Nakon što su njegovi radovi bili izlagani u muzejima i galerijama u istočnoj Africi, ali i Njujorku, Londonu, Parizu i drugim velikim gradovima, deo prihoda od prodaje slika uložio je u podizanje objekata obrazovanja i kulture (biblioteka, škola, galerija, i drugo) u svom naselju.

Većina mlađe generacije umetnika, rođenih nakon većih građanskih sukoba, ne pronalaze potrebu da preispituju socijalne teme. Iz Ruande su i dva umetnika Isak Irumva (Isaac Iirumva, 1998) i Kristijan King Dusabe  (Christian King Dusabe, 1996), koji rade portrete svojih sugrađana koji su pre "istraživački" nego realistični i pozivaju na estetske doživljaje radova, rađe nego propitivanje određenih socijalnih tema. Obojica slikaju uljanim i  akrilnim bojama na platnu i papiru, dok Dusabe crta i tušem na papiru. Kod Irumve ekspresivnost poteza i boja stvara protivtežu svedenim oblicima naglašenih konturnih linija, dok sofisticirano, prepoznatljivo, Dusabeovo delo zasniva se na detaljnom modelovanju ljudskih figura, preciznom crtežu i čisto kompozicionom rešenju scena.

Pored prikaza portreta, umetnici istočne Afrike opredeljuju se i za apstrakciju. U islamskim zemljama tradicionalno se nisu prikazivale figure već uglavnom geometrija i ornamenti. Umetnik Husein Salim (Hussein Salim, 1966) rođen je i odrastao u pustinji u Sudanu. U selu nije bilo pristupa knjigama ili slikama, te je odsustvo vizuelnih referenci hranilo njegovu maštu i želju za crtanjem i slikanjem. To ga je postavilo na put apstrakcije koja je glavno obeležje njegovog rada.

Nasuprot teškoj stvarnosti istočne Afrike, slikarstvo i skulpture koje dolaze iz regiona su pune kolorita, predstavljaju intimna svedočanstva o svakodnevnim nadama, strahovima i čežnjama portretisanih ljudi iz regiona. Koristeći selektivne detalje, autori oživljavaju figure i čine ih univerzalnim, dodatno pružajući priliku za različite narative, pored onih o turbulentnim vremenima kroz koje prolaze. Figure su obično izvedene u prepoznatljivim i vizuelno dramatičnim oblicima regiona, te predstavljaju osnovna ljudska osećanja, strast, instinkt, slabosti, borbu i još mnogo toga.

Sa druge strane, dok se umetnici istočne Afrike bave svojom savremenom zajednicom i šalju poruku o potrebi za zajedništvom i svetlijom budućnošću, umetnik Nemanja Milenković (Novi Sad, 1996) za svoj master rad "Četiri minuta tišine" na Akademiji umetnosti Univerziteta u Novom Sadu biva inspirisan fenomenom ubistava aktivista za zaštitu životinja koja su se desila u istočnoj Africi pre više decenija i slika mačetu, motiv koji se skoro nikada ne bi našao na slikama umetnika iz Istočne Afrike.

Spisak umetnika:

Gi Karangva Omega (Guy Karangwa Omega; Bisegno, Rwanda, 1952 – Kigali, Rwanda, 1999), Kristijan King Dusabe (Christian King Dusabe; Kigali, Rwanda, 1996), Malangatana Valente Ngvenja (Malangatana Valente Ngwenya; Metalana, Mozambique, 1936 – Matosinhos, Portugal, 2011), Floride Mukabageni (Floride Mukabageni; Rubavu, Rwanda, 1972), Bendžamin Rusagara (Benjamin Rusagara; Masaka, Uganda, 1990), Brejv „Tangz” Rumariza (Brave „Tangz” Rumariza; Kigali, Rwanda, 1998), Kolin Sekajugo (Collin Sekajugo; Masaka, Uganda, 1980), Lilian Meri Nabulime (Lilian Mary Nabulime; Kampala, Uganda, 1963), Lavrens „Šabu” Mvangi (Lawrence „Shabu” Mwangi; Nairobi, Kenya, 1985), Isak Irumva (Isaac Iirumva; Kigali, Rwanda, 1998), Kristijan King Dusabe (Christian King Dusabe; Kigali, Rwanda, 1996), Husein Salim (Hussein Salim; Karim, Sudan, 1966), Nemanja Milenković (Novi Sad, Srbija, 1996).