Savremene odlike umetničkih težnji nisu odmakle od suštinskih načela kulture u dugačkoj istoriji kreativnih dometa. Uprkos tehnološkom savezu digitalne slike i umetničke ideje, konačni rezultati često izgledaju srodni univerzalnim, simboličkim i arhetipskim postulatima, koji se, iz prošlih vremena u sadašnji trenutak pretaču u iznova zanimljive konstelacije vizuelnih senzacija.

Uporište umetničkih praksi utemeljeno je u dvojnosti sveta, između mitoloških i materijalnih svojstava unutar kojih možemo pretpostaviti složenost njihovih međusobnih odnosa. Biljana Jevtić balansira po graničnim područjima vidljivog i nevidljivog, naslućenog i promišljenog, u stalnoj vežbi – tenzičnoj igri umetničke pokretljivosti. Svakim novim ciklusom razgranava se dalji tok kruž(n)olikih i sferičnih obličja, upretenih u unutarnjem, materičnom (iz)rađanju, uzdizanju i kovitlanju, kao u potrazi za jedinstvenom formulom. A tragovi imenovanja ciklusa Biljane Jevtić ubeleženi su među koricama knjiga našeg profesora Koste Bogdanovića. Sasvim prirodno.

Sastavni delovi umetnosti Biljane Jevtić zapravo su elementi kosmičke zakonitosti udvojene u suprotnostima koje obeležavaju naš život. Poput crnih i belih površi šahovskih polja, serija digitalnih likovnih zapisa upućuje na staru istinu kako je sve oko nas sazdano od dobra i zla, svetla i tame, života i smrti. Zato se na podovima hramova nalaze lavirintski vrtlozi u geometrijskoj progresiji, direktno izvedeni iz primera u prirodi. Struktura cveta ili drveta, analogija zemlje i nebeskih sila koje deluju na našu svest i pokretačku energiju, kada stvaramo umetnost, sugerišu na potrebu za večnim trajanjem. Svaka umetnička težnja jeste ogledalo prirode, apsorbcija ili apstrahovanje misli o sebi samom.

U tom dijalogu nepreglednih mogućnosti, Biljana Jevtić redukuje odvišnu, stvarnu prirodu sopstvenog okruženja i, u sebe upijajući obrazac neumornog ponavljanja, otvara beskonačne nizove sličnosti. Morfički nizovi prerastaju u simboličke a krakovi dinamičkih kretanja označavaju stožernu ideju dualističkog pogleda na svet. Zauzimanje prostora vizuelnosti oduvek je i istovremeno mirenje sa cikličnom slikom duhovnog trajanja, najpreciznije oličenog u uroborosu, zmiji koja proždire sopstveni rep ne bi li obuhvatila trenutak rađanja i umiranja u isti čas. Taj simbolički nivo poimanja umetnosti, uobličen u morfološkom sazvučju Biljanine višeznačne amblematike, vibrira iz ciklusa u ciklus kako bi ukazao posmatraču na zrno životne energije koja neće prestati da postoji dok god umetnici budu stvarali.

U simbologiji uskomešanih Jina i Janga, u izvornom zaletu ka čudesnim snopovima nedodirljivog.

Mr Danilo Vuksanović