Dokaz dobrog dizajna, proizvod industrijske ere i masovno proizvedena hemijska olovka osnovno je izražajno sredstvo kojim je formiran ciklus crteža pod nazivom "Put je u distanci – prati moje smernice". Hemijska olovka kao deo svakodnevice, utešno je dostupna, prijemčiva i nužna, dok kroz svoj monotoni plavi trag rasterećuje od autentičnosti i individualnosti.

Papir, više prihvaćen nego odabran, u svom zadatom formatu deo je industrijskog standarda u oblasti štampe. Njegov poznat format čini okvir u kom se umetnica, kao deo tehnološkog i kapitalističkog društva, kreće.

U radovima su olovka i papir za umetnicu poput vodonika i ugljenika – dva hemijska elementa koji daju život. Međutim, pristup crtežima ne napušta kapitalistički duh; u želji da isposnički priđe procesu, umetnica sebe podvrgava ograničavajućem fizičkom radu ne bi li, kroz iscrpljujuću disciplinu crtanja, zadovoljila svoju unutrašnju potrebu za izražavanjem. Time, ona ogoljava proces crtanja i svodi ga na puko popunjavanje površine, privid (intelektualnog) rada i istrajnost koja je samoj sebi cilj. Očajna želja da se ispuni prostor i popuni površina, da se obeleži, proizvede, samog proizvoda radi.

Svi radovi su vođeni jasnom i preciznom instrukcijom čiji postupak je sličan onom u jeziku algoritama. Koncept izložbe zasnovan je na zadacima poput matematičkih funkcija, gde, uz dehumanizujuća ograničenja, očajnički – ali nevino, na površinu isplivava ljudska greška. Linijom ove ljudske greške može se rekonstruisati prava priroda umetničkog postupka.

Je li umetnica uspela da bude umetnica time što je uložila vreme ili je izgubila vreme? Postoji izvesna količina pritiska da se proizvede nešto sasvim novo i originalno kako bi se doprinelo kulturnoj sceni, ali je pritisak ujedno obeshrabrujuć i paralizujući. Put je u distanci – prati moje smernice reaguje na istovremenu hiperproduktivnost i haotičnost sadašnjeg istorijskog konteksta.

Magda Radojlović