Marko Lađušić je kreativni genij negovao tokom tridesetogodišnjeg stvaralačkog opusa, koji sa istim elanom aktivno nadograđuje i produbljuje. Temelj Lađušićeve inspiracije nalazi se u detinjstvu i slobodi koje ono nosi sa sobom – celog života stremi ka prikazivanju vrste željene, viđene i zamišljene stvarnosti. Radovima iz ciklusa Megastrukture menja pristup dimenzijama radova – koji svojim monumenalnim karakterom inherentno postaju nosioci identiteta prostora u kome se nalaze. Blisko se povezuje sa haosom i njegovim gradivnim mogućnostima, te kroz savladavanje haosa dolazi do reda na putu ka istini. Njegov rad je direktan odnos njegove ličnosti – slojevit i inspirativan.

Megastrukture zamišlja i gradi kontinuiranim traganjem za svim načinima na koje one mogu da isplivaju na površinu platna – naglašava da su one ogromno neiscrpno polje kojim će se baviti tokom narednih decenija. Kolorit predstavlja središte njegovog kreiranja putem ekpresivnog stvaralačkog postupka. Lađušićeva upotreba vibrantnih boja ima efekat privlačenja pažnje i istovremeno podstiče analizu kako pojedinačnih segmenata, tako i celokupne slike. Koristi celu paletu naglašavajući komplementarnost i kontrasnost. Kolorit radova baziran je na sistematskom istraživanju proširenja granica njegovog izražajnog potencijala. Bojama pristupa sirovo, znatiželjno – bez unapred etablirane vizije njenog kranjeg izgleda. Umesto konzervativnih postulata opčinjenim idejama o strogim skicama, Lađušić velike formate slika direktno na platnu.

Megastrukture su slojevite do nivoa skulpturalnosti – pri čemu je svaki sloj nova mreža simultano autentična i blisko povezana sa prethodnom – na formalnom i fenomenološkom nivou. Namernim suprotstavljanjem boja produbljuje slojeve slike, prividno im dajući fizičke odlike veza finim i delikatnim linijama. Dinamičnim linijama sugeriše energiju i kretanje. Pored istančanog piktoralnog karaktera, linijski sistem u Lađušićevom radu izražava beskonačnost kreativnog mikrokosmosa. Aktivno zamišlja i gradi nivoe strukture do trenutka u kome se one osamostale i postanu spremne za život u prostoru, pri čemu neretko unosi drastične promene skidajući i ponovno nanoseći slojeve boje. Kako su mu konstrukcije lišene realističkih osnova, svako učitavanje egzaktne forme suštinski je produžetak koji se odvija u percepciji posmatrača – čime se podcrtava produbljena personalizacija doživljaja slika, bazirana na vrtoglavici i zanosu.

Anđela Dukić, istoričarka umetnosti