Ovi radovi zadržavaju autentični jezik Markovićevog figurativnog slikarstva, formiranog u kontekstu beogradske andergraund scene tokom poslednje dve decenije XX veka, čije je osnovno stilsko uporište u američkom andergraund stripu šezdesetih godina. Na taj način, umetnik nastavlja da u savremenom kontekstu razvija socijalnu tematsku usmerenost svog slikarstva, kao i angažovani stav kroz ironijski i satirični prikaz naličja društvene stvarnosti.

Izložbom u Galeriji RIMA, Marković čini iskorak u odnosu na trodecenijsku praksu - najpre pročišćenjem platna i njegovim rasterećenjem od detalja, težeći rigidnosti vektorske ilustracije i pažljivom nanošenju boja do gotovo tehnološke preciznosti, dok kolorit postaje zagasitiji, kao posledica "načina na koji danas, kada su nam oči u neprestanom kontaktu sa pametnim telefonima, računarima i TV ekranima, vidimo boje, a njihova reklamna agresivnost se više ne čini novom i iznenađujućom, već je deo naše svakodnevice".

Zadržavajući alternativnu poziciju i senzibilitet andergraund slikarstva, Marković teži razobličavanju socijalnih arhetipova, koji svakom novom krizom isplivavaju na površinu društvene realnosti. "U vremenu postistine, koje već dugo nije novum, stvarnost sve više poprima odlike simulakruma u kojem je teško i naslutiti obrise realnog, pri čemu se Markovićeve slike javljaju kao uveličavajuće staklo, koje jasnije ukazuje na skaradne oblike života koji nam, usled "preposedovanosti" stvarnošću, promiču i konačno gube iz vida"

Sofija Ž. Milenković
(iz kataloga izložbe)