Težak studentski život u Beogradu bio je važna epizoda u formiranju mladog, talentovanog i siromašnog slikara. "Toliko sam bio gladan u Beogradu da još i sad osjećam izvijesnu mučninu kad se sjetim tih dana" govorio je Dado.

Od 1956. godine odlazi u Francusku gde prolazi put od anonimnog litografskog štampara do jednog od najvećih slikara današnjice. U Parizu je najpre radio u litografskom ateljeu, gde upoznaje Žana Dibifea i Roberta Matu. Od 1958. sarađivao je sa galerijom Danijela Kordijea a potom sa Andre Fransoa Petijem.

Pored Francuske živeo je u Njujorku i centralnoj Africi.

Prva Dadova retrospektivna izložba održana je 1970. godine u Nacionalnom centru savremene umetnosti u Parizu, a potom je usledila retrospektiva u Roterdamu u muzeju "Bojmans van Beningen" kao i 1984. godine u Galeriji "Bobur" u Parizu.

Pored ulja i crteža, radio je grafike, kolaže, skulpture, instalacije, keramiku, bavio se scenografijom, oslikavanjem nameštaja, ilustrovanjem knjiga...

Izlagao je na Venecijanskom bijenalu 2009. godine.

Ugledni istoričar umetnosti Alan Boske o njegovom delu objavio je monografiju "Dado, univerzum bez odmora", kao i dokumentarni film.

Dobitnik je nagrada: Trinaestojulska nagrada Republike Crne Gore, 1971; Grand prix za gravuru sa inostranih prostora u Varni, Bugarska, 1983; Nagrada Petar Lubarda na Tradicionalnoj izložbi ULUCG-a, 1985; Nagrada za umetnost Ministarstva kulture Republike Francuske; Nagrada Republike Crne Gore Petar Lubarda, 2000; Trinaestojulska nagrada za životno delo, 2010. godine.

Dado Đurić je stvarao do poslednjeg trena. Iako je za vreme plodne karijere toliko toga stvorio "nikada nije bio zadovoljan".