U radu Svetlane Volic može se videti raspon istraživanja od pozorišta, avangardnog bioskopa do video-instalacija, gde se pruža svež pogled na fotografski upis stvarnosti bilo oživljavanjem nepokretne fotografije ili otkrivanjem fotografske mirnoće ugrađene u pokretnu sliku. Njena praksa neguje hibridne vizuelne forme koje čine poroznim granice između živih akcija i animiranih slika, kao i između snimljenih i manipulisanih predela. Na još složenijem nivou, Volic se zasniva na kombinovanom korišćenju fotografije, filma i videa, što samo rezultira dinamičkom koegzistencijom zastoja i kretanja. Možemo reći da su strukturno ili fotografski ili filmski ili od svakog pomalo. Zajedničko prisustvo dva medija predstavlja oblik pokretne slike koja otkriva i razlike i sličnosti između njih kroz niz tehničkih procesa koji omogućavaju trpljenje i razmenu između njihovih svojstava. Što dalje otvara upotrebu prostora kao zajedničkog imenitelja za fotografiju, film ili video, a gde se još više potencira hibridnost pristupa Volicinog rada.

Kada govorimo o našem prostoru, kroz naš fizički svet doživljavamo direktnu viziju, ujedno upotrebom tehnologije došli smo do posredovane vizije. One vizije koja ne vidi stvarne objekte, već reprezentaciju objekata uhvaćenih kroz mašinu. Nakon što se stvaranje slika više nije radilo ručno, kao što je to bilo u doba slikarstva, interpretacija je prestala da bude aktivan zadatak; jer, kada slike stvaraju optički sistemi, interpretacija postaje odlučno pasivna i zavisna od mehanizma koji proizvodi slike, a samim tim i same vizije. Kroz novonastalu virtuelnu kapiju – portal, vizija se odvija kroz ovaj novonastali tunel. Volic tu vidi smisao usmeriti se i istražiti taj deo stvaranja užitka, novog iščitavanja.

Ovde nije samo na delu; da se od gledaoca zahteva da dovrši delo, već imamo novi pristup, gde se unosi propust u sam rad ili se otkloni sadržaj iz medija. U novom odnosu više nije glavno da li devastiramo medije, nego imamo redefinisanje i kolažiranje svega što smo imali do sada kao alternativno sredstvo za stvaranje značenja. Ovakvim pristupom nam se javlja i novo pitanje: Šta je cilj današnje čežnje? Drugim rečima, javlja se i nedoumica kod nas; da li možemo nekako da se priviknemo na novu viziju koja je već preoblikovana ili ne? Kroz dosadašnje gledište nada poslednja umire kod čoveka, a nada ujedno i stvara novu mogućnost da se iz sopstvenog – samozadovaljajućeg balona ipak može videti svetski mehur.

Predrag Terzić