Počev od sredine osamdesetih godina dvadesetog veka opus apstraktnog slikarstva Đorđa Đorđevića razvija se konzistentno, beležeći suptilna pomeranja u smislu svođenja palete i repertora grafičkih simbola.

Naglašajući mentalne i emotivno-ekspresivne kvalitete Đorđevićeve stvaralačke ličnosti, istoričar umetnosti Jovan Despotović primećuje njegovu sposobnost prenebregavanja pravila: "Ona mu omogućava da bez obzira na rizičan postupak ukrštanja međusobno isključujućih principa geometrizma i gestualnosti u istom slikovnom polju ipak pikturalni prizor održi u konzistentnom stanju u opravdanom kompozicionom poretku...".

Svojim recentnim slikarstvom Đorđević pruža otpor zaglušujućoj užurbanosti svakodnevice. Osnovni činilac i jedinica ovih kompozicija je četvorougaonik, koji oličava stabilnost i sklad, ali i neutralnost i podređenost većoj celini. Gestualno tretirane površine u odnosu poređenja sa sitnijim monohromnim poljima odražavaju likovno načelo o jedinstvu elemenata i dominanti, a to je ujedno i teza koju autor propituje na semantičkom nivou.

Dakle, preneto na oblast društvenih odnosa to je načelo kolektivnih interesa, koje podrazumeva diskretnu korekciju individualnih htenja učesnika, svesno ustupanje dela ličnog digniteta radi integriteta zajednice. U svom autopoetskom tekstu Đorđe Đorđević naglašava da je sabornost akutna društvena potreba vremena u kome živimo.