Svojim višedecenijskim opusom Aleksandar Dević kreira i usavršava vlastiti svet  prizora i vizija koje su izvan granica racionalistike i perceptivnih iskustava, a pod okriljem mašte i fantastike, što ga čini značajnim nastavljačem one linije razvoja u našoj umetnosti koju su započeli Milena Pavlović Barili i Radoica Noe Živanović a primenjivali članovi Medijale.

Od samih početaka negovao je specifičnog pristupa figuraciji. Na njegovim najranijim radovima naslućujemo uticaj mita, legendi, snova... a u likovnoj elaboraciji svojevrstan spoj arhaizma i modernizma, rustičnosti i lirizma. Figura nije samo nosilac radnje već svedok i činioc ambijenta koji je neobičan, izmaštan, sazdan od različito tretiranih segmenata i nosi oreol zagonetnosti i tajanstvenosti. Time je Dević zakoračio u sfere nadrealnog i metafizičkog što je osnovna karakteristika celine njegovog opusa iako su se tokom decija stvaranja promene dešavale u samom likovnom izrazu, u ikonografskoj sadržajnosti i likovnoj strukturi. Devedesete godine su u Devićevom opusu obeležene uglavnom grafikama čudesnih kolorističkih harmonija, koje odišu ezoterijom i atmosferom iluzivnosti sa dominantnim utiskom sofisticirane likovnosti.

Slikama rađenim u poslednjih dvadesetak godina Aleksandar Dević je svojoj likovnoj "legitimaciji" dodao nove varijetete i pristupe. Povremeno je, primenjujući  princip izmeštene citatnosti, fragmente iz srednjovekovne ili renesansne umetnosti vešto  kombinovao sa motivima različitog porekla, stvarajući dihotomno kodirane imaginarne prizore.

Njegove najnovije slike pune su neke neobične dinamike, bravuroznih "arhitektonskih" čudesa, fantazmagoričnih mašinerijuma, metafizičke atmosfere koja uključuje komponentu života ali i komponentu njegovog dijaboličnog razaranja. Forma je futuristički smela, robotizovana, rasklopljena i opet sastavljena od niza delova i detalja.

Posedujući istančani rafirman prema semiotički složenim simbolima, uradio je jednu seriju slika istog motiva, što je presedan u njegovoj dosadašnjoj umetničkoj praksi. Vešto se i svrsishodno opredelivši za motiv konja /konjanika, koji ima višeslojna značenja, mitološke, teološke, literatne i umetničke reference (Trojanski konj, Sveti ratnici, Don Kihot, drveni konjić dadaizma...), Dević na metaforičan način osvešćava različita pitanja humanističko - etičke prirode jer vreme uzdrmane duhovnosti i rastuće tehnokratije zahteva preispitivanja postojećih kriterijuma i vrednosti u svim sferama pa i u oblasti umetnosti.

Probijajući granice uobičajnog Aleksandar Dević je stvorio opus koji je obiman, autentičan, značenjski kompleksan i enigmatičan, a likovno precizno razrađen i rafiniran. Njegova dela sa sredokraće racija i emocija, sna i jave u sebi nose neku  latentnu tajnovitost, zagonetnost i metaforičnu referentnost  i čine ga jednim od najoriginalnijih stvaralaca svakako ne samo niške već i nacionalne likovne scene.