Georg Redžek već tri decenije gradi svoj slikarski svet ne obazirući se na pomodne pojave savremene umetničke prakse. Osnažen uvek novim idejnim konceptom, nastavljajući prethodni ciklus dopunjen radovima prepoznatljive kolorističke i fakturalne snage, ovaj autor ukazuje u predtekstu svoje ideje na zatrovanost i iščašenu vizuru čoveka današnjice.

Ako se prisetimo njegovog figuralnog obilja kao i simbologija zaustavljenih iz tube istisnutim bojenim linijama videćemo da i danas Georg Redžek ne odustaje od sebe i sopstvenog slikarskog kreda.

Upornost slikarske misli odvela ga je i na svetlo umetničke pozornice sveta, gde je poneo priznanje poznate umetničke korporacije.

U trajanju njegovog delovanja utisnuta je vanredna osećajnost u višeslojnoj ekspresivnosti, u doživljaju viđenog i promišljenog. Redžekove slikarske alegorije smeštene su u polju slike "košničarskog" profila, u kome sve vrvi od značenja, međusobnih likovnih odnosa, ali i materijalnosti pigmenata pod okriljem gesta i akcije.

Okvir ovakvom postupku iznalazi svoje poreklo u retortama alhemijskih i halucinogenih vizija ostavljenih da nam i danas postavljaju rebuse i zagonetke. Naravno, misli se na bošovske natprirodne predstave čije tragove i u novije vreme razaznajemo na Redžekovim platnima asocijativne erektivnosti i zaumlja skrivenih značenja.

Elementi kojima se služi prilikom komponovanja svojih slika nisu banalno ponuđeni upravo zbog činjenice da nam zapravo govore o primitivnom društvu medijske prostote kojoj smo svi odreda izloženi.

Postavljeni kao neočigledna kritika savremenog društva, Redžekovi ugrađeni simboli današnjice i opštih potonulih vrednosti ogoljeni su pred posmatračem modernom slikarskom metodom. Tastature, kreature, zaverenici, očajnici, bestidnici, ali i protagonisti hrišćanskih događaja, svi su udomljeni u kolorističkom uzusu, u naznakama teksture palimpsesta.

Zarad takvih nastojanja u njegovom slikarskom poslu valja tražiti drukčija značenja u potrazi za istinom likovnog jezika koji nas iznova uzbuđuje.

Danilo Vuksanović