Likovni salon Kulturnog centra, Novi Sad. 27. mart - 15. arpril 2008.
Zahvaljujući visoko razvijenoj digitalnoj tehnologiji snimanja, reprodukovanja i umnožavanja, sam čin kreativnog poigravanja tom zaostavštinom je u mnogome pojednostavljen i usavršen. Kreativan pristup kroz umetnost citata, mimikrije, transavangarde karakteriše doba postmoderne kao pokušaj preispitivanja puta koji je umetnost do sada prešla, a zapravo je težnja da se pronađu nove paradigme kreativnosti, pa i nova tumačenja čitave istorije.

Istorija umetnosti je egzaktna nauka, ili se bar čini da je do sada uspešno registrovala i rastumačila kretanja i transformacije kreativnih ideja kroz različita vremenska razdoblja. Upravo taj fenomen sigurnosti u datu periodizaciju i klasifikaciju umetničkih kretanja kroz vekove podstiče pojedine savremene umetnike da se poigraju ovim "zadatim" i okoštalim odrednicama, tim pre što im, zahvaljujući brzoj i razgranatoj mreži komunikacija i informacija, lakom pristupu bazama podataka i obimnoj literaturi iz oblasti istorije umetnosti,  više nego ijednima ranije, na uvidu stoji ogromna zaostavština svih ranijih vekova i milenijuma.

Zahvaljujući visoko razvijenoj digitalnoj tehnologiji snimanja, reprodukovanja i umnožavanja, sam čin kreativnog poigravanja tom zaostavštinom je u mnogome pojednostavljen i usavršen. Kreativan pristup kroz umetnost citata, mimikrije, transavangarde karakteriše doba postmoderne kao pokušaj preispitivanja puta koji je umetnost do sada prešla, a zapravo je težnja da se pronađu nove paradigme kreativnosti, pa i nova tumačenja čitave istorije. Jedan od naših umetnika koji se poigrao nepogrešivošću istorije umetnosti je i kragujevački autor Vladimir Ranković. Njegov ciklus digitalnih grafika "Gosti - reprodukcije nepostojećih slika" uvodi likove sa poznatih slika 18. i 19. veka u enterijere današnjeg, modernog intimnog okruženja.

Zahvaljujući kvalitetnoj digitalnoj fotografiji visoke rezolucije i kompjuterskom programu fotomontaže, odnosno veštim stapanjem ljudskih figura sa istorijskih slika i savremenog enterijera, autor postiže kod gledaoca efekat zbunjivanja, ali i upitanosti šta je original a šta reprodukcija, i konačno, postavlja pitanje o vrednosti same reprodukcije (umetnosti i stvarnosti) kao umetničkog dela. Ovaj ciklus je konsekventan nastavak niza Rankovićevih umetničkih izložbenih projekata poslednjih godina u kojima se bavio prostorima u smislu životnog okruženja. Tako u seriji slika "Prostori" na stilizovan način, uz kolažiranje fragmenata različitih nađenih struktura, dočarava neposredno, svakodnevno okruženje, u instalaciji "Kreveti Balkana" organizuje žive susrete i dijaloge umetnika balkanskih zemalja, uz sva istorijska opterećenja koja nose, na skučenom prostoru spojenih kreveta, da bi u narednoj seriji radova "Tuđi prostori" na siluete anonimnih osoba projektovao snimke enetrijera iz njihovog privatnog okruženja.

U seriji "Gosti - reprodukcije nepostojećih slika" Ranković otvara nove prostore umetničkog dijaloga, uvodeći sadržaje poznatih figuralnih kompozicija ovekovečenih istorijom umetnosti u današnji običan (sopstveni) stambeni prostor. Tako romantični junak sa slike "Putnik nad morem magle" Kaspara Davida Fridriha iz 1818. baca pogled na Kragujevac kroz prozor sobe na petom spratu, "Portret slikara Franca Pfora" postavljen je takođe u enterijer prepoznatljivog kragujevačkog stana uz šolju kafe, sa jednim od radova Vladimira Rankovića ("Tuđi prostori") u pozadini, žena sa slike Ilje Rjepina seda u kožnu fotelju preko puta nas, na razgovor uz kafu u troje, Engrova gospođica s krznom iz 1806. našla se u sobi ispred modernističke zavese na šarene pruge, a tekođe drevna "Devojka sa pismom" Teodora Mateinija sa kraja 18. veka sedi za računarom i skenerom. Junakinja slike  Ežena Delakroa "Devojčica na groblju" iz 1824. sedi začuđena ispred prozora sa kragujevačkim krovovima i nekoliko silueta iz "Tuđih prostora" u pozadini, a Vislerova "Bela devojka" iz 1862. ulazi u sobu sa brojnim monografijama moderne umetnosti na polici, itd. Stapanje istorijskog, istorifikovanog i savremenog postignuto je u potpunosti, a time i konceptualno ukidanje razlike u vremenima nastanka prizora. Ranković ukida ovu razliku zbunjujući i najbolje poznavaoce istorije umetnosti, nudeći na uvid "reprodukcije" dela kakva bi sam želeo da postoje, odnosno koja postoje samo na njegovim "Reprodukcijama nepostojećih dela" - originalima nove umetnosti koja ne priznaje vremenske i prostorne granice, samo granice mašte i kreativnosti.

Andrej Tišma