Krajem 19. i početkom 20. veka slikari impresionisti su postavili sebi cilj da naslikaju svetlost. Kako svetlost nije materijalni element oslonili su se na optičku analizu koja je otkrila da u prirodi nema bele svetlosti i crnih senki i da se svetlost sastoji od tri osnovne boje i njihovih komplemenata. Zbog igre svetlosti oblik je zanemaren, gotovo da prelazi u čistu apstrakciju.

Pre više od 100 godina započet je nov proces sagledavanja svetlosti u (na) slici koji Aleksandra Pavićević dalje razrađuje u svom delu. Vraća se na početak procesa razlaganja svetlosti i prikazuje nam svetlost kakvu je vidimo kao belu svetlost u kojoj su sadržane sve boje. Svetlost jedva dodiruje belu površinu njenih slika i na taj način postaje vidljiva. Jedina forma je ograničavajući kvadratni format medijapan ploče koji se izdvaja iz površine prostora. Iz njega isijava svetlost koja čini da se forma rastače i nestaje. Slika postaje nesaglediva i kao da živi, treperi i širi se.

Slikajući belim sprejem po medijapanu ona vodi svetlost u finim treperavim ritmovima po površini, daje mogućnost razlaganja svetlosti u kristalno jasne odnose koji usmeravaju kretanje slike u okviru nje same i naslućuju njeno dalje oslobađanje ka posmatraču. Svetlost postaje ekvivalentna boji tj onom elementu koji sliku čini vidljivom. Ali svetlost se ne zadržava samo na površini slike već prodire u nju, natapa je do zasićenja u želji da i sama slika postane nematerijalna kao što je ona sama.

Slavica Popov