Radovi nisu opterećeni potrebom da se preteranim pričanjem prikazano naratološki previše opterećuje i značenjski samootkriva, već se pre radi o svesnom iznalaženju postupaka i stavova kojim se sadržaj predstavljenog dovodi do nivoa ogoljenog znaka. Samim tim posmatrač biva uveden u polje veoma visokog umetničkog zahteva za postupnim pronalaženjem i razumevanjem estetskog smisla, ali na izrazito pitak i istovremeno provokativno jasan način.

Primetno je da autorku kao primarna i dominantna tema interesuje okupljanje ljudi, ali treba primetiti da je prikazanim akterima uskraćen lični identitet (nemaju lica), i zato što sukcesivno, od slike do slike, bivaju uglavnom predstavljeni kao figure okrenute leđima, odnosno kao nemi posmatrači.

U tom smislu celokupna postavka, iako nema direktnu potrebu da otvoreno komentariše, u svojem angažovanom nivou zapravo poseduje vrlo jasan kritički odnos prema društvu, jer je potreba za okupljanjem jedna od temeljnih konstanti koje određuju čoveka uopšte, i to kroz njegovu urođenu potrebu za pripadanjem.

Međutim, postoje različiti razlozi okupljanja i pripadanja grupi: radi karnevala, protesta, pogubljenja ili izražavanja različitih stavova. Ipak, ono što najviše karakteriše način na koji Ana Ivić vidi i razrađuje ovaj motiv, jeste činjenica otuđenja u masi okupljenih na javnom skupu, pa tako ova izložba zahteva i izvesno ironičko čitanje. Obezličene figure lišene trodimenzionalnosti, okupljene oko edenskog crvenog drveta u renesansno intoniranom pejzažu, samo su pasivni posmatrači "karnevalskog" linča.

Sve to, naravno, pokreće i pitanje identiteta u modernom društvu indiferentnog konzumerizma, koje je na slikama Ane Ivić zapravo postavljeno u ispražnjen ambijent sličan "sabirnom centru".

Dejan Čančarević