Objekti i objekti-slike Bosiljke Zirojević izazivaju dilemu koja neposredno uvodi u oblast spekulisanja smislom plastičke celine kao predstave koja se neprekidno označava. Formiranje dva suprostavljena plana kao međusobno uslovljavajuće posebnosti, tela i revolta njegovog antitela, pozicije i opozicije u sistemu predstave kao predstavljanja i  funkcije znaka, neformalnost oblikovanja plastičke radnje zasnovane na (para) sistemu nepravilnih geometrijskih slika i njihove boje lišene iluzivnog karaktera, predstavlja svet "celine vizuelnog". Reč je o slici stabilne tradicije modernizma osnaženoj postmodernim iskustvom koja se na izvestan način ponovo vraća sebi, svojoj apstraktnoj strukturi, nastaloj spontanim naznačavanjem svojstva, u ovom slučaju, geometrijskih površina i neposredno postavlja pitanje semantičkotg smisla "uobličenog znaka".

Podjednako u konstrukciji apstraktnih događaja na aluminijumskim trakama koji afirmišu slobodu beskonačnog ritma i u "uokvirenim slikama" reorganizovanih traka, koje su ponuđene pod zajedničkim nazivom Ritmovanje,  analizira se naknadno uspostavljeni odnos između ritma kao stanja u naročitoj poziciji i ritmovanja kao procesa koji se uslovno završava u koordinatama "pretpostavljene predstave" slike. Celinu pozicije Istog kao procesa koji traje, određuju aluminijumske trake u organizaciji traženog položaja vertikale kao dramatične vizuelne zbilje mogućeg događaja u nezaustavljenom toku kao sugerisanoj beskonačnosti sa odabranim sistemom znakova i radovi koji se zasnivaju na organizaciji svetlosnih efekata u odnosima horizontale i vertikale kao plastičkih udara bez naknadnih intervencija. Obe grupe radova su podržane zajedničkom strategijom uočavanja ritma i njegovim reorganizovanjem u plastički metasistem uvažavanjem materije aluminijuma (i akrila), jer aluminijumske trake izlaze iz "konteksta položaja", nisu samo podloge slici već primarno područje "označene predstave" objekta u organizovanoj celini oblika.

Pretpostavka egzistencije ritma u odabranim predmetima, aluminijumskim trakama, podrazumeva i njihovo  posebno obeležavanje kao najavu odgovarajuće pozicije vizuelnog ritma u opoziciji ritmovanja. Ritam kao unutrašnji tok materije dobija značenje plastičke matrice iz koje se rađa dinamičko polje predstave uobličavanjem imaginarne zbilje prethodnog stanja, pretpostavljeni "položaj ritmova" izvlači se iz sopstvene nutrine u područje površine vizuelnog. Pretpostavljeno postojanje "uspavanog ritma" u izabranom predmetu (aluminijumske trake), procesom naknadne radnje, imenovane kao ritmovanje, "prebacuje se" u organizovani događaj površine, preobražavajući ga u plastički znak (metaritam). Tim činom je oživljena "materija bez duše", probuđen je "uspavani ritam", materija počinje da živi sopstvenim položajem značenja. Postaje neposredno označeni fenomen bez obzira na elemenat simuliranog po konvenciji egzistencije plastičkog sistema slike "označene predstave" u kojoj se predstava imenovanjem  istovremeno i naznačava  kao "uvažavajuća relativnost".

Sugerisana realnost slika-objekata se zasniva na uzdržanoj efektnosti znakovne strukture i poštovanju same  materije aluminijuma u kontekstu svetlosti kojom se "oponaša" prostor unutrašnjeg događanja kao kretanja materije objekta. Sličnu funkciju imaju i "trake znakova" kao paraplastički oblici u nastajanju, oni određuju, tačnije vizuelno prilagođavaju prostor spoljašnjeg  nagoveštenoj zbilji mogućeg. Izvedeni radovi, bilo kao zaustavljena radnja uslovno okončanog ritmovanja u objektima ili kao tok beskonačnog u željenim pozicijama aluminijumskih traka, ne determinišu osvojeni prostor u njegovoj "konevciju pogleda". Upućeni su na prostor promenljivog smisla kao "apstraktnu datost promena", kao polje različitih površina uslovnog imenovanja i mogućeg simboličkog i znakovnog određenja našeg, spekulacijama i emocijama određenog "polja snalaženja". Misterija procesa ritmovanja pojačava se svetlošću površina-ogledala u poretku horizontalno i vertikalno postavljenih traka (poredak "univerzalne harmonije") ali i kvalitetom sopstvene materije koja reflektuje određenu količinu  samo donekle kontrolisane svetlosti. Nanošenjem boje (najčešće plave) svetlost nije ograničena sopstvenom efektnošću, dobija funkcionalni karakter plastičkog "oponašanja" strukture predstavljenih ritmova (metaritmova) dajući im drugačiji značenjski karakter dok ritam reflektovane svetlosti  kvalitetom značenja podržava ritam unutrašnjeg  i upućuje ga u prostor spoljašnjeg.

Imenovanjem svojih radova kao "Ritmovanje", Bosiljka Zirojević insistira na spoljašnjem predstavljanju sistema ritmova apstraktnog karaktera i istovremeno se zalaže za stabilnu tradiciju "označene predstave". U osnovi je holistički princip jedinstva svih elemenata predstavljenog kao usredsređenost na posebnosti u celini Jednog ali uvek kao vizuelne predstave unapred ograničavajućeg dejstva mogućnosti i, donekle, značenja. Podjednako objektima u neobavezujućem ambijentu (svejedno da li na zidu neke prostorije ili u konkretnom predelu) i objektima-slikama, teži se obrazovanju izdvojene celine prostora. On  prestaje da bude apstraktni prostor beskonačnog (i beskonačnog ritma koji se neprekidno, upravo procesom ritmovanja, obnavlja u označenoj predstavi) već iznuđena celina uslovno pikturalnog koja se potvrđuje sopstvenim smislom materije uslovljenih ritmova svetlosti. Iako je u osnovi ovih radova "podsticaj uzaludnosti" kao mirenja ritma i ritmovanja, ontološke i fenomenološke datosti, pretočenog u odnos organske strukture (ritam) i procesa njegovog "isredištavanja" kao zbilje spoljašnjeg (ritmovanje), formirane predstave apstraktnih znakova upućuju na odgovarajuće bogatsvo emocija koje Bosiljka Zirojević pretače u, više prekrivani nego skrivani doživljaj sopstvenog egzistencijalnog ritma.

Miloš Arsić, 2007.