Vaspitavana kao grafičar, u studentskim ateljeima na Petrovaradinskoj tvrđavi, mlada umetnica je veoma brzo stekla zanaatsku sigurnost, afirmisasla vlastitu sposobnost da viđeno/mentalno autentično likovno iskaže, dosegla zavidnu preciznost izražavanja svojih likovnih, plastičkih i sasdržinskih ideja te iskazivanja sopstvenog emocionalnog naboja.

U nevelikom opusu Karoline Mudrinski sve se razvijalo tokovima skladnog i logičnog kontinuiteta. U svojim grafičkim listovima izlaganim na izložbe radova studenata završne godine Akademije umetnosti ova umetnica se bavila arhitekturalnim enterijerskim prizorima: motiv grčkog grada Santorinija, sa svojom specifičnom mediteranskom arhitekturom, poslužio je kao izvrsna motivska građa koja je omogućavala koncept sezanovskog uređenja plastičkog organizma grafičke predstave. Ubrzo se ta plastička ideja počela definisati kao suština likovnog mišljenja i govorenja. Motiv arhitekture se polako i precizno transformiše u arhitekturu slike. Umetnica ne pristupa geometrizaciji predela nego ga racionalističkom analizom prevodi u geometriju kao primarni plastički princip. Prizor grafičkog lista je sveden na kompozicijsku konstrukciju, u kojoj se zadržava svojevrsna asocijacija ili sećanje na prvotni motiv. Serijom kolaža Karolina Mudrinski se približava postavkama neoplastičkog koncepta - ona u svoje radove uvodi red, sklad i harmoniju koje sugestivno plasira posmatraču kao vizuelnu predstavu ali i kao životno načelo.

U takvim svojim nakanama Karolina Mudrinski je ubedljiva. Između geometrijski definisanih i organizovanih linija obuhvaćene su monohromijske površine intenzivnog kolorita. Te su površine "anonimne", na njima nema nikakvog traga ruke, one su poput primera iz minimalističke umetnosti "industrijskog" karaktera: ravnomerne su, jednolične ali vizuelno ubedljive i sugestivne. Time je ostvarena snažna vizuenost plastičkog rešenja, a to je doprinelo neomodernističkom karakteru ovih kolaža, jer - kako je to konstatovala Katrin Milet - manifestacije modernističke umetnosti u naše vreme su prvenstveno vizuelnog karaktera. Te i takve površine su ponegde "poremećene" linijama koje, doduše jesu geometrijskog karaktera ali se njihovmožda očekivani lenjirski karakter zamenjuje potentnom linijom autentičnog manuelnog porekla, linijom koja je ispunjena umetničkom osećajnošću, lilnijom koja poput kardiograma meri i objavljuje stepen stvaralačke uzbuđenosti i koja itekako doprinosi da se ova racionalistička shema kompozicija shvati kao ispovedni čin, kao nastojanje da se zabeleže i objave istinska ekspresivna stanja jednog umetničkog duha, jedne ličnosti koja se, istovremeno, razumom, konstrukcijom, harmonijskom geometrijom i čvrstim plastičkim sklopovima tako odlučno suprotstavila sumornom svetu i vremenu ispunjenom destrukcijom, erozijom, raspadom i neskladom...

Sava Stepanov

Karolina Mudrinski je rođena 1973. godine. Diplomirala je na Akademiji umetnosti u Novom Sadu, odsek grafika u klasi prof. Živka Đaka i prof. Miodraga Nagornog.