Nadahnuće materijom, koja je samo sledstveni produkt duhovnog i kontempaltivnog u likovnoj estetici Milice Kecman, jeste ona sveprisutna konstanta koja značajno definiše tapiserije ove autorke. Naizgled lako ostvariva komunikacija između ideje koja je najpre materijalizovana u crtežu, skici ili kartonu, a konačno zaokružena i dovršena u gotovom umetničkom delu, zapravo je zahtevan proces koji podrazumeva poznavanje suštine vlakna kao primarnog gradivnog elementa tapiserije i informacije koje ono sadrži. Tako nit postaje nosilac impulsa oko kojeg je zabavljena misao u traženju brojnih puteva razrešenja mistike tkanja. Postupci kojim se Milica Kecman služi u stvaranju svoje tapiserijske umetnosti nisu ni novi ni neobični, ali su svakako očigledan odraz njene stalne težnje ka nadogradnji spoznaja i saznanja, koja rezultira originalnim umetničkim delom.

U novom opusu tapiserija, tkanih i filcanih objekata, koji su nastali 2011. i 2012. godine, Milica Kecman nastavlja i razvija ranije započete procese i mehanizme verbalizovanja ideje, koja korespondira sa arhaičnim i primordijalnim u čoveku. Na tapiserije izvedene u radionici "Ateljea 61" tokom osamdesetih i devedesetih godina prošlog veka, i u značenjskom i u kreativno-izvođačkom smislu nadovezuju se nova razmišljanja koja problematizuju princip univerzalnog koji je oblikovan mitom, predanjem i verovanjem u pretpostavku korelacije između ljudskog i božanskog. Izbor tema i ikongrafija motiva uz pomoć kojih oslobađa ono lično u umetničkom, svakako jesu način da se autorka u svojoj umetničkoj poetici približi istini, birajući u ovom slučaju prepletenu strukturiranu nit kao sredstvo.

Milica Kecman odabrala je dva različita postupka izrade tapiserija i prostornih objekata, kao oslonce i okosnice razvoja svoje ideje. Klečanim tkanjem i bojenom vunom i sisalom, kojim je Enisa Omanović iz Biljana po autorkinim kartonima izvela "Omaž Bolića kolu", "Kapiju I, II i III", "Kapiju orijentalnu" i "Kapiju staroslovensku", variran je univerzalni folklorni ornament ili simuliran detalj arhitekture, oblikovan u kapiju koja prerasta u  simbol njenog stalnog misaonog i umetničkog izazova. "Tapiserija iz Bosne", tkana istim manirom u "Ateljeu 61", svojim likovnim vrednostima što nedvosmisleno izazivaju utisak monumenatlnog, prati istu kolorističku shemu u kojoj su dominanta prirodni tonovi vune i valersko bogatstvo okera, umbre, sijene, crvene i zelene.  "...Počeli smo sa tkanjem manjih komada ("Omaž Bolića kolu") jer trebalo je da Enisa savlada osnove tkanja tapiserija, pošto se sada mustra, tj. moj karton nalazio neposredno iza niti osnove na njenom vertikalnom tkalačkom stanu, što je za nju bilo novo, kao i upotreba grubog sisal vlakna koje je davalo robusnu, grubu fakturu, na koju ona nije navikla u svom radu... Ona je jednostavno oživljavala crtež pretavarajući ga u strukturu, materiju, davajući mu izvornu toplinu, arhaičan izgled..."

Tehnikom filcanja ili pustovanja vune izvedene su  tapiserije–objekti "Arhaična konstelacija", "Arhaični časovi" i Poliptih", koje su izradili Ermina Islamčević i Enes Kurtović iz udruženja "Terra Sana” iz Sanskog Mosta. "...Predložila sam im da probaju da izvedu jednu moju prostornu kompoziciju od monohromnog niza crne, bijele i sive vune, filcanjem, koju sam nazvala "Arhaična konstelacija" ...Forme pčelinjaka, košnice ili stogova sijena, zvonastih organskih formi koje prizivaju obredno i mitsko materinsko načelo, zaštitu uterusa... Topli, kompaktni komadi od uvaljane ovčije vune odisali su nekakvom primordijalnom ljepotom i snagom...". U kompozicionoj celini u kojoj su prostorni objekti suprotstavljeni frizolikim filcanim dvodimenzionalnim plohama, bitna tačka susretanja jeste obojenost ne-bojama i forme  rešene linijom u crtačkom maniru. Na ovim ostvarenjima je upravo svedenost likovnih elemenata uslovila stanje sveprisutne mističnosti.

Snaga tapiserija Milice Kecman prepoznaje se već u nameri da istraživački postupak u okviru ovog medija dovede do tačke kada autentičnost tapiserijskog dela postaje imperativ umetničkog angažovanja i jedini mogući razlog za dalji eksperiment. "...I kao da nema kraja tom nomadskom i prometejskom putu iz ništa u ništa iz promisli u promisao, jer tkanje, preplitanje potke kroz niti osnove jeste još samo jedan čin, gesta čovjeka da se približi božanskom, kosmičkom." (Milica Kecman, iz teksta u katalogu izložbe, Gradska galerija Bihać).

Goranka Vukadinović