Izložbu organizuje programski savet Vajarske sekcije Udruženja likovnih umetnika Srbije u saradnji sa muzejima, galerijama i ostalim kulturnim institucijama na prostoru Srbije, a u cilju predstavljana izuzetne produkcije iz oblasti vajarstva koju domaća scena ima i treba da prikaže na godišnjem nivou.

Učesnici: Aksentijević Dejan, Antonić Stanislav, Aralica Đorđe, Crnobrnja Marko, Cvetić Tamara, Dimitrijević Rabovjanović Irena, Đorđević Igor, Đorđević Predrag, Đukanović Slađana, Dragaš Nikola, Družetić Mirjana, Dulić Grujić Jasna, Gerun Mihajlo, Gligorijević Aleksandar, Gorski Kabadaja, Gračner Ivan, Ilić Ilija, Kanazir Mandić Ljubica, Kiš Viktor, Kojić Tijana, Kostadinovski Slobodan Boka, Kostić Jelena, Kostić Zvonimir Palanski, Koštica Jelena, Kovačić Predrag, Kresoja Marko, Krstić Bojan, Krstić Vladislava, Kulić Milan, Kuzmanović Slobodan, Kuzmanović Zoran, Lacković Ljubomir, Leiva Mayela, Ljubisavljević Vuk, Mandić Milanko (in memoriam), Marković Rade, Mihajlović jelena, Milanović Selenko, Milev Ivana, Milinković Zdravko, Milošević Sibinović Leposava, Nada Denić, Obradović Milena, Pantović Nikola, Pavlović Stanimir, Pečenović Goran, Perović Snežana, Pešić Evin, Popović Marijana, Prokopijević Andreja, Protić Julijana, Radojević Luka, Rajšić Dušan, Simić Mile, Simić Radoslav, Simijanović Nikola, Srb Aleksandar, Sremac Sanja, Stajčić Milorad Mića, Stanisavljević Milan, Stanisavljević Negić Ivana, Stanković Miloš, Stevanović Ljiljana, Stojadinović Marija, Stošić Milan, Stošović Mihailo, Svečak Dragomir, Šiljković Milun, Šurlan Duško, Terzić Božo, Vasić Dragan, Vasić Milanka, Vasiljević Andreja Baćo, Vasiljević Miloš, Vuksanović Nevena.

Proces sazrevanja naše savremene skulpture, kao samosvesne i autentične formacije  unutar savremene likovne umetnosti, јe relativno kratak, tek pola veka. Njegovo lociranje može se sa sigurnošću odrediti tek od druge polovine dvadesetog veka, pri tom ne zanemarujući činjenicu  da je deo kompleksne umetnosti  u bivšoj Jugoslaviji. Kao i u drugim likovnim disciplinama uočavaju se različiti izrazi, stilovi, principi i senzibiliteti.

Ipak je skulptura specifičan organizam, u čijim rubovima počiva njena primenljivost od spomeničke plastike do dodira sa dizajnom i arhitekturom, koji su u više navrata uticali da jenjava njena unutrašnja energija. I ne samo oni, Skoro u celom razvoju pratila ju je u kontinuitetu društvena, a naročito ekonomska kriza, koja je najviše atakovala na pojedinačnu skulpturalnu produkciju. Pored toga, revolucionarni avangardni imidž  postmodernizma, odnosno nove umetničke prakse privukao je veliki broj mladih umetnika, i kao da je skulptura postala manje privlačna. To se desilo u vreme kada su se povlačile sa scene velike vajarske figure (Ubavkić, Stijović), a zona uticajne sfere oslonila se na malobrojne vajare koji su funkcionisali kao zasebni umetnički kredibilitet (Јevrić, Bešlić, Jančić, Basara, Logo i dr).

Veliki pomak desio se početkom osamdesetih kada na scenu nastupa generacija čiju će okosnicu činiti upravo oni umetnici koji će kasnije biti profesori univerziteta i vrsni umetnici. Pomak se desio iznutra, kao posledica akumulirane energije. U tome je značajnu ulogu imalo priredjivanje bijenala skulpture u Pančevu, a potom delovanje vajarskih kolonija i simpozijuma (Beli venčac, Tera, Meander, Bakar). Od tada je ova savremena skulptura dobila obrise koje danas isčitavamo kao autentično i vitalno tkivo u našoj likovnoj umetnosti. Oslanjajući se na sopstvena iskustva, unutrašnju energiju i naravno odličnim znanjem stečenim u veoma dobrom obrazovnom sistemu. Rasklopila se knjiga sa mnogobrojnim stranicama, različitih likovnih izraza od apstraktnih, geometrijskih, asocijativnih i ekspresnih formi, od jednostavnih, prefinjenih i čistih  do onih dinamičnih, britkih i ekspresivnih oblika, od naracije do figuracije, od duhovitih, sarkastičnih do grotesknih i britkih reakcija na savremeno društvo, kao i brojni prostori u kojima se istražuju odnosi unutrašnjeg i spoljnjeg, prostora, ambijenta, strukture, materije.

Iako je to za teoriju i istoriju umetnosti ponosna činjenica, ne može se reći za dosadašnju izložbenu praksu. Naime, kada se priredjuju velike izložbe likovne umetnosti, sa svim likovnim disciplinama,  skulpturalna dela se postavljaju stihijski, popunjavaju prostor, odnosno vizuelno dekorišu taj prostor. Potrebno je da ta dela deluju, dišu i da se razmahnu u prostoru. Kao što se u novije vreme dogadjau velike, Pojedinačne i grupne kreativne akcije koje podstiču skulpturalnu produkciju, tako i priredjivanje izložbi skulptura koa oblik adekvatne prezentacije, je njena realna percepcija u aktuelnoj likovnoj umetnosti.

Radmila Savčić