Muzej savremene likovne umetnosti, Novi Sad. Novembar - decembar 2006.Izložba je nastala kao teorijska i kustoska problemska konstrukcija ’izložbe-događaja’ u nameri da se istraži nekoliko povezanih instrumentalnih problema unutar savremenih umetničkih praksi: filozofski problem, teorijski problem, kustoski problem, receptivni problem.
 Zoran Todorović, Bride. 1997, Fotografija (detalj) |  Dejan Grba, a, 2006. Video instalacija |
 Slavko Bogdanović, Byzantine Celestial Thoor, Instalacija (detalj) |  Bojana Romić, Diptih, 2006, Fotografija (detalj) |
 Nikola Džafo, U slavu ošišanih, 2006, Instalacija (detalj) |
Hibridno do besmisla
Andrej Tišma
U prepoznatljivom crno-crvenom pakovanju iz Muzeja savremene likovne umetnosti u Novom Sadu (Dunavska 37) izašao je još jedan opskuran pokušaj manipulisanja istorijom savremene umetnosti Srbije i Vojvodine, posebno njene aktuelne produkcije. Pod naslovom "Hibridno - imaginarno: slikarstvo i/ili ekran" i podnaslovom "O slici i slikarstvu u epohi medija" njen autor Miško Šuvaković, teoretičar iz Beograda, a na poziv kustosa izložbe Dragomira Ugrena, odabrao je "dvadeset umetnica/umetnika" u cilju svoje kritičke prezentacije slikarskih i ekranskih produkcija u savremenoj umetnosti u Srbiji.
Polazna teza izložbe je da "živimo u epohi kada slikarstvo više nije hegemona umetnička prakasa, već praksa koja nastaje u složenim i hibridnim referentnim odnosima prema medijskim sistemima prikazivanja i izvođenja". Ta teza stoji (već dobrih trideset godina) i tu nema nikakve zamerke, ali problem nastaje kada se pogledaju odabrani autori i njihova dela koji treba da je ilustruju. Naime u obrazloženju projekta stoji da su za izložbu odabrani autori koji su svojim produkcijama posle 2000. godine problematizovali odnose slikarstva i medijskih ekranskih slika. Pre svega tu nalazimo pojedine autore koji nisu na likovnoj sceni već preko trideset godina, pa ova odrednica "posle 2000." u najmanju ruku zbunjuje.
Zatim na listi autora nalazimo i neka sasvim efemerna imena koja se teško mogu povezati sa bavljenjem umetnošću, što visoko rangirana ustanova kulture poput Muzeja ne bi smela da dopusti. Treće, ponovo je prisutan sindrom "E/Kod" koji je i sada, po ko zna koji put u nizu "problemskih" izložbi ove godine uguran u koncepciju/realizaciju postavke pod ovim istim krovom, što već u startu deluje kao sasvim nemaštovit potez priređivača. Ako se tome još doda da je i kustos ove izložbe izložio svoje radove, pitamo se sa kakvim "izborom" uopšte Šuvaković izlazi pred našu kulturnu javnost.
Nastojeći da izložbom prikaže "probleme vidljivog, telesnog, haptičkog i dinamičnog kroz razlike pikturalne površine, fotografskog printa i elektronskog ekrana u afektaciji svesnog, nesvesnog, želje, uživanja, neutralnosti, političkog" Šuvaković bira stvaraoce i dela koji nisu uvek na očekivanom nivou namere da se prikaže savremena umetnost u Srbiji. Neoriginalnošću razočaravaju video vežbe Dejana Grbe, Aleksandre Jovanović, Aleksandre Zdravković, knjižica Mirka Žarkovića koja brzim listanjem daje utisak pokretne slike, a zalutala je tu i jedna sasvim diletantska slika Siniše Ilića, te dve korektne ali ni po čemu posebne, fotografije ženskih figura Bojane Romić itd. Koliko je slikanje i oblaganje objekata kosom i drugim neslikarskim materijalima originalno, naročito posle nadrealista i novih realista prve polovine 20. veka, i koliko je takva slika Nikole Džafa i njegovog "Tima" veza između slikarskih i ekranskih produkcija, nije teško proceniti.
Ono što je na izložbi pogođeno jesu radovi Ratka Kulića "Anamorfoze" (digitalni printovi na platnu) u kojima autor kroz metafore kostimiranja igra samoga sebe, svetleći objekat "Kursor" (u obliku ruke s ispruženim kažiprstom) Milorada Mladenovića, te serija digitalnih goblena "Četiri godišnja doba" Asocijacije "Apsolutno". A to je ipak malo za ovako ambiciozan i skup projekat.
Informacija Muzeja savremene likovne umetnosti u Novom Sadu
Autorska izložba dr Miška Šuvakovića pod nazivom "Hibridno imaginarno: Slikarstvo i/ili ekran. O slici i slikarstvu u epohi medija" je zamišljena kao kritička prezentacija slikarskih i ekranskih produkcija u savremenoj umetnosti u Srbiji. Polazna teza izložbe je da živimo u epohi kada slikarstvo više nije hegemona umetnička prakasa, već praksa koja nastaje u složenim i hibridnim refrentnim odnosima prema medijskim sistemima prikazivanja i izvođenja.
Izložba je nastala kao teorijska i kustoska problemska konstrukcija ’izložbe-događaja’ u nameri da se istraži nekoliko povezanih instrumentalnih problema unutar savremenih umetničkih praksi: filozofski problem, teorijski problem, kustoski problem, receptivni problem. Svako od ovih pitanja je izazov za savremenu umetnost i za teorijsko suočenje sa svetom razlika, proizvodnjom mnogostrukosti i uživanjem u kontradikcijama. Prezentovani su problemi VIDLJIVOG, TELESNOG, HAPTIČKOG I DINAMIČNOG kroz razlike pikturalne površine, fotografskog printa i elektronskog ekrana u afektaciji svesnog, nesvesnog, želje, uživanja, neutralnosti, političkog.
Polazna teza izložbe je da "živimo u epohi kada slikarstvo više nije hegemona umetnička prakasa, već praksa koja nastaje u složenim i hibridnim referentnim odnosima prema medijskim sistemima prikazivanja i izvođenja". Ta teza stoji (već dobrih trideset godina) i tu nema nikakve zamerke, ali problem nastaje kada se pogledaju odabrani autori i njihova dela koji treba da je ilustruju. Naime u obrazloženju projekta stoji da su za izložbu odabrani autori koji su svojim produkcijama posle 2000. godine problematizovali odnose slikarstva i medijskih ekranskih slika. Pre svega tu nalazimo pojedine autore koji nisu na likovnoj sceni već preko trideset godina, pa ova odrednica "posle 2000." u najmanju ruku zbunjuje.
Zatim na listi autora nalazimo i neka sasvim efemerna imena koja se teško mogu povezati sa bavljenjem umetnošću, što visoko rangirana ustanova kulture poput Muzeja ne bi smela da dopusti. Treće, ponovo je prisutan sindrom "E/Kod" koji je i sada, po ko zna koji put u nizu "problemskih" izložbi ove godine uguran u koncepciju/realizaciju postavke pod ovim istim krovom, što već u startu deluje kao sasvim nemaštovit potez priređivača. Ako se tome još doda da je i kustos ove izložbe izložio svoje radove, pitamo se sa kakvim "izborom" uopšte Šuvaković izlazi pred našu kulturnu javnost.
Nastojeći da izložbom prikaže "probleme vidljivog, telesnog, haptičkog i dinamičnog kroz razlike pikturalne površine, fotografskog printa i elektronskog ekrana u afektaciji svesnog, nesvesnog, želje, uživanja, neutralnosti, političkog" Šuvaković bira stvaraoce i dela koji nisu uvek na očekivanom nivou namere da se prikaže savremena umetnost u Srbiji. Neoriginalnošću razočaravaju video vežbe Dejana Grbe, Aleksandre Jovanović, Aleksandre Zdravković, knjižica Mirka Žarkovića koja brzim listanjem daje utisak pokretne slike, a zalutala je tu i jedna sasvim diletantska slika Siniše Ilića, te dve korektne ali ni po čemu posebne, fotografije ženskih figura Bojane Romić itd. Koliko je slikanje i oblaganje objekata kosom i drugim neslikarskim materijalima originalno, naročito posle nadrealista i novih realista prve polovine 20. veka, i koliko je takva slika Nikole Džafa i njegovog "Tima" veza između slikarskih i ekranskih produkcija, nije teško proceniti.
Ono što je na izložbi pogođeno jesu radovi Ratka Kulića "Anamorfoze" (digitalni printovi na platnu) u kojima autor kroz metafore kostimiranja igra samoga sebe, svetleći objekat "Kursor" (u obliku ruke s ispruženim kažiprstom) Milorada Mladenovića, te serija digitalnih goblena "Četiri godišnja doba" Asocijacije "Apsolutno". A to je ipak malo za ovako ambiciozan i skup projekat.
Informacija Muzeja savremene likovne umetnosti u Novom Sadu
Autorska izložba dr Miška Šuvakovića pod nazivom "Hibridno imaginarno: Slikarstvo i/ili ekran. O slici i slikarstvu u epohi medija" je zamišljena kao kritička prezentacija slikarskih i ekranskih produkcija u savremenoj umetnosti u Srbiji. Polazna teza izložbe je da živimo u epohi kada slikarstvo više nije hegemona umetnička prakasa, već praksa koja nastaje u složenim i hibridnim refrentnim odnosima prema medijskim sistemima prikazivanja i izvođenja.
Izložba je nastala kao teorijska i kustoska problemska konstrukcija ’izložbe-događaja’ u nameri da se istraži nekoliko povezanih instrumentalnih problema unutar savremenih umetničkih praksi: filozofski problem, teorijski problem, kustoski problem, receptivni problem. Svako od ovih pitanja je izazov za savremenu umetnost i za teorijsko suočenje sa svetom razlika, proizvodnjom mnogostrukosti i uživanjem u kontradikcijama. Prezentovani su problemi VIDLJIVOG, TELESNOG, HAPTIČKOG I DINAMIČNOG kroz razlike pikturalne površine, fotografskog printa i elektronskog ekrana u afektaciji svesnog, nesvesnog, želje, uživanja, neutralnosti, političkog.
Za izložbu je odabrano 20 umetnica/umetnika koji su svojim produkcijama, posle 2000. godine, problematizovali odnose slikarstva i medijskih ekranskih slika: Siniša Ilić, Dragomir Ugren, Slavko Bogdanović, Vojislav Klačar, Grupa Februar/ Centar za nove medije_kuda.org, Dejan Grba, Miša Mladenović, Zoran Todorović, Nikola Džafo, Boris Lukić, Nikola Macura, Vladimir Ilić, Vesna Grginčević, Bojana Romić, Ratomir Kulić, Aleksandra Zdravković, Predrag Miladinović, asocijacija APSOLUTNO, Aleksandra Jovanović, Mirko Žarković. Uvodne tekstove u katalogu napisali su dr Ješa Denegri i dr Miško Šuvaković . Kustos izložbe je Dragomir Ugren.