NOVI SAD. U okviru obeležavanja 200-godišnjice rođenja Dimitrija Avramovića, 12. marta 2015. godine u 12.00 sati u Svečanoj sali Matice srpske, biće održano predavanje "Dimitrije Avramović i konstituisanje nove srpske religiozno-patriotske umetnosti" dr Igora Borozana, docenta na Odeljenju za istoriju umetnosti Filozofskog fakulteta u Beogradu.
Dimitrije Avramović: Vuk Karadžić (1840)
Konstituisanje nove religiozno-patriotske umetnosti sredinom XIX veka među Srbima, posledica je slikarskog i naučnog opusa Dimitrija Avramovića. Prenoseći savremena romantičarska shvatanja u Kneževinu Srbiju, Dimitrije Avramović je iskustvo obnove umetnosti u germanskim zemljama upodobio srpskom kulturnom krugu. Ideja o formiranju "iskrene" umetničke prakse sadejstvovala je sa emancipatorskim tendencijama srpske elite i njenom težnjom da pomoću umetnosti predstavi svoj nacionalni identitet. Dimitrije Avramović je preoblikovao srpsku kulturnu scenu u skladu sa istaknutom verom u savez umetnosti i religije, smatrajući da "čista umetnost" treba da bude u službi plemenitih i prosvećenih ideala. Monumentalno slikarstvo u beogradskoj Sabornoj crkvi, slikovna je potvrda umetnikove težnje, da preradom drevne tradicije u moderni umetnički sistem, pospeši preobražaj savremenog društvenog života. Umetnik je svojim teoretskim radom (prevodilačko delo, samostalni teoretski spisi) i slikovnim izrazom (monumentalno crkveno slikarstvo, politička karikatura...) povezao univerzalne vrednosti sa osobenostima nacionalnog bića, sa jasnom namerom da srpski umetnički kanon postane deo sveukupne reforme javnog i kulturnog života.
Dimitrije Avramović (Sveti Ivan Šajkaški, 15. mart 1815 - Novi Sad, 1. mart 1855) je bio slikar i pisac, jedan od začetnika romantizma u srpskom slikarstvu. Srpsku osnovnu školu i gimnaziju završio je u Novom Sadu. Od 1836. do 1840. studirao je slikarstvo na bečkoj Akademiji. U Beču je pripadao krugu oko Vuka Karadžića koji ga je kao slikara preporučio knezu Mihailu. Od 1841. do 1852. godine živeo je u Beogradu, a od 1852. u Novom Sadu. Prevashodno se bavio likovnom umetnošću. Uporedo je, za potrebe istorijskog slikarstva, istraživao umetničku prošlost, za terenski rad dobio je podršku vlasti, Društva srpske slovesnosti i Jovana Sterije Popovića, i savete od Joakima Vujića. Obilazio je spomenike u Srbiji (Ravanica, Manasija), i putovao je 1846. na Svetu goru. Osim književnih i prevodilačkih radova ostavio je tekstove iz oblasti estetike, likovne kritike, teorije i istorije umetnosti.