Petrik spada među akademski obrazovane slikare koji su posle Drugog svetskog rata svojom izlagačkom delatnošću i radom u vojvođanskim likovnim kolonijama, revitalizovali likovni život, a ističe na likovnoj sceni kao istraživač i redak slučaj stvaraoca kod koga se paralelno javlja izražavanje u dve umetničke discipline: u slikarstvu i scenografiji. Akademiju umetnosti je zavšio u Beogradu u klasi Nedeljka Gvozdenovića 1951. godine. Iste godine za pošljava u subotičkom Narodnom pozorištu, gde radi kao scenograf za dramu na mađarskom, kao i za dramu na srpskohrvatksom jeziku (1951–1984), a povremeno radi i za Dečije pozorište u Subotici, kao i za pozorište u Bačkoj Topoli. Već pedesetih godina dobija pozitivne  kritike za "smela scenografska rešenja, koji donose nove, slobodnije akcente umesto starih šablonskih kulisa", a na Susretima vojvođanskih pozorišta i Sterijinom pozorju u više mahova dobija nagrade za svoje scenografije (1969, 1973, 1975, 1984) – između ostalog za scenografiju predstave B. Brehta Majka hrabrost, u režiji Ljubiše Ristića (1975). Dugogodišnji je učesnik umetničkih kolonija u Senti, Bečeju i Bačkoj Topoli, te mu se – osim u Gradskom muzeju Subotica, Savremenoj galeriji Subotica, Zavičajnoj Galeriji "dr Vinko Perčić", Gradskoj biblioteci Subotica, Gradskom muzeju u Somboru, Muzeju svremene umetnosti u Novom Sadu i privatnim kolekcijama –  dela nalaze i u Gradskom muzeju u Bečeju i Senti, Savremenoj galeriji u Zrenjaninu, Likovnoj koloniji Bačka Topola. Pripada eksperimentalnoj i programskoj grupi umetničke kolonije Senta. Dobitnik je Likovne nagrade Forum (Novi Sad, 1965), Oktobarske nagrade grada Subotice (1969), Ordena rada srebrnog stepena (Beograd, 1975), Nagrade dr Ferenc Bodrogvari (Subotica, 1980), Likovne nagrade Peter Kukac Nađapati (Bačka Topola, 1984).  Raznovrstan i upečatljiv,  umetnički opus Pala Petrika svakako zaslužuje pažnju šire publike i istraživača kao trajna vrednost umetničke baštine.

Na značaj Petrikovog enformela ukazano je izložbom 1988. godine, u predvorju subotičkog Narodnog pozorišta, za koji je materijal birao istoričar umetnosti Jerko Denegri. On je svojim tekstovima revalorizovao i integrisati Petrikovo enformel stvaralaštvo u kontekst jugoslovenskog enformela. Ono što je posebno zanimljivo, a neistraženo u stvaralaštvu P. Petrika, je preklapanje njegovog enformel iskaza u različitim umetničkim medijima tj. u slikarstvu, crtežu i scenografiji.

Pal Petrik je tokom svog pozorišnog radnog veka, koje se proztezalo i na godine posle penzionisanja, do 1984. godine, sarađaivao sa velikim brojem režisera (57), ali je najduže i sa najvećim uspehom radio sa Mihaljom Viragom (u periodu od 1954–1980), utemeljiteljem novog, modernog stila u subotičkom pozorištu i učenikom zagrebačke Akademije u klasi Branka Gavele, te Ištvanom Saboom mlađim (u periodu od 1971–1984), koji je bio učenik predstavnika psihološke škole pozorišta, Huga Klajna. Petrik je osim scenografija, u određenom periodu, izrađivao i nacrte za plakate i pozorišne sveske Narodnog pozorišta Subotica. Njegov rad u oblasti primenjene umetnosti  očekuje svoju obradu i stučni prikaz kao i obiman scenografski opus (izradio je scenografiju za preko 200 predstava).

Autor retrospektivne izložbe je istoričar umetnosti Gradskog muzeja Subotica, Olga K. Ninkov. Izložba pruža uvid u stvaralačke faze autora podjednako na polju slikarstva, crteža, scenografije, tj. primenjene umetnosti. U sklopu šest zasebnih segmenata izložbenog prostora subotičkog muzeja ona obuhvata:

• rani period uljanog slikarstva i crteža u kome dominira figurativan likovni izraz tj. portret, pejzaž i urbani pejzaž, sa stilskim gibanjima od postimpresionizma preko socijalističkog realizma do koloristički smelijih prvenaca – a to su dela nastala tokom kursa figuralnog crtanja Andraša Hanđe u Subotici (1945) i radne akcije Šamac–Sarajevo (1947), studija na beogradskoj Akademiji likovne umetnosti u klasi Nedeljka Gvozednovića (1948–1951), te iz vremena prvih izložbi i sa početka rada, nakon povratka u Suboticu (1951–1957);
• dela vezana za putovanja npr. u velike likovne centre kao što je Pariz, likovne kolonije i more, pri kojima dolazi do izražaja crtež tušem i olovkom, akvareli i radovi pastelom na manjim formatima prigodnim za rad u prirodi i tokom putovanja (1954–1973);
• slikarstvo ekspresivnog kolorizma uz povremeni iskorak ka apstrakciji i konstruktivizmu (1957–1962);
• enformel u crtežu i slikarstvu, uz upotrebu peska i drugih materijala, pa i u vidu tapiserije, a na primerima iz ciklusa Papirni čovek, Maske, Balade, Eksperimenti (1960–1970);
• trideset scenografija, nacrti za programske pozorišne sveske Narodnog pozorišta u Subotici (1957–1984);
• crteži i slike iz ciklusa Razbijene iluzije, sa upotrebom stakla.
  

Najveći je broj izloženih dela iz umetničkog fonda Gradskog muzeja Subotica i privatne svojine, a postavku upotpunjuju i vredna dela Gradskog muzeja u Senti i Bečeju, Likovne kolonije u Bačkoj Topoli, Savremene galerije Subotica. Ovo je, nakon 36 godina, druga retrospektivna izložba Pala Petrika u Gradskom muzeju Subotica (prva je bila priređena u saradnji sa Muzejom savremene umetnosti Vojvodine, a bila je prikazana i u Galeriji Matice srpske decembra 1979, te u Subotici u decembru 1980).