Ovih oktobarskih dana – zaokupljena čitanjem i facinirana sadržaj brutalno iskrenih knjiga - "Noćni dnevnik" Jan Fabra (1958) i "Prolazim kroz zid" Marine Abramović (1946) – koncentrišem se i mislim o novim radovima i novosadskoj izložbi Velje Vukićevića (1950). Čini se da ova vremenska koincidencija u kojoj se mešaju različiti emotivni i poetski nivoi u ovim svojevrsnim pakovanjima duše navode da prepoznajem tačke dodirne izražene u totalnoj posvećenosti stvaralaštvu svake od ovih ličnosti. I datumi njihovog rođenja ne čine ih tako udaljenim. Oslobođena pretencioznosti da ukazujem na upadljive relacije u kreativnim sistemima ova tri (meni veoma bliska) autora čija se umetnička praksa razlikuje, ipak lako nalazim da postoji zajednički imenitelj na putu po/ka sebi vidljiv u osvajanju sopstvenog svemira, transferu slike sveta (u kojem živimo) u personalne opsesije, porivom za rad i ponavljanem koje nema granice, jakim identitetima, ideji o umetnosti kao suštinskoj potrebi za prostorom slobode i sopstvenog bitisanja (stvarnog i ne/mogućeg) kao i verovanja u moć katarzičnog čina i magijskog čuda umetnosti. Pomeranje profesionalnih standarda sve do granica izdržljivosti pa i preko njih.

I Velimir Velja Vukićević (VV) je zanesen/opijen intenzitetom sopstvenog stvaranja čije je decenije obeležila monaška posvećenost unikatnoj keramičkoj skulpturi. Eminentnost svoje profesionalne pozicije on evaluira učešćem na referentnim izborima posvećenim umetnosti keramike na kojima je često i laureat. Tako, na 11. Internacionalnom takmičenju Mino u Japanu, koje je u toku, sa haiku motom "Od tebe, Od sada, Odavde", VV je zapisao u svom statementu: "Tražim odgovarajuću formu na kojoj mogu da slikam, sublimišući ovom rečenicom svoj stvaralački kredo". Koncentracija, disciplina i procesualnost tipične su za ovu kreativnu ličnost nagrađenu i vrhunskim majstorstvom primenjenog zanata. U složenim i osetljivim tehnološkim procesima, između ostalog, on je ovladao i seladonom, starom kineskom glazurom koja u svojim poetičnim prelivima asocira na boje promena morskih dubina. Može se reći da sadržaj njegove dnevničke laboratorije formira veliki, kontinuirani niz u kojem, kao iz mađioničarkog gesta, iz jedne matične, unikatne forme nastaju novi i novi oblici.

Po prirodi krhki, taktilni i tajanstveni materijal kao što je porcelan, dominantan u ovim radovima, u suštini potencira autorovo spontano balansiranje dijaloga homo ludensa i homo fabera. VV svoje snežno bele i upijajuće porcelanske forme i njihove kolorisane fragmente strukturiše u objekte i instalacije koje asociraju na nove zavodljive Vavilonske kule, ovalne površine i kutije čarobnice pune su filmskih, novinski i drugih skrivenih sadržaja i nepročitanih poruka, voluminozne oblike uritmovanog grafizma iza kojih probija sunce i pada kiša. U programski razuđenom ali vizuelno pitkom i sadržajnom konceptu faze se smenjuju poput mizičkih fraza. Isto tako, romantično geometrizovana forma ispunjena je mekotom i senzualnošću iluzionističkog grafizma. Dekoracija nemirne i bogate geometrijske strukture, kontrasti ravnih, čistih i obogaćenih pasaža deo su koncepta autorovog alhemičarskog pokusa obojenog nijansama odnegovane estetike i kreativnog hedonizma svojstvenog strasnim ličnostima. Značenje umetničkog dela sastoji se u tome da postoji, zapisao je Jan Fabr u pomenutom "Noćnom dnevniku". Verujemo da je to jedna od životnih i stvaralačkih maksima i Velje Vukićevića. Sublimacija senzibiliteta i subverzija lepote.

Ljiljana Ćinkul
Sefkerin/Beograd, oktobar 2017.