Izložba "Iza portala – scenski svet Doriana Sokolića i Ružice Nenadović Sokolić" predstavlja više od 50 godina dugog i plodnog stvaralaštva riječkih umetnika. Saradnju na izradi scenografija i kostima pozorišnih predstava oni su počeli još u studentskim danima početkom pedesetih godina XX veka na Akademiji primenjenih umetnosti u Beogradu. Njihovo stvaralaštvo redak je primer istrajnog rada i usklađenosti, koju nikada nisu mogli u potpunosti postići u radu s drugima. Zajedno su ostvarili više stotina predstava, kojima su podarili život na sceni i dali im poseban izgled.

Na izložbi u Muzeju, među odabranim radovima Sokolića, naći će se skice u različitim tehnikama (80), makete (7) i kostimi (17), kao i veći broj plakata i fotografija, koji su proizašli iz njihove radionice, a u vlasništvu su Muzeja grada Rijeke.

Dorian Sokolić bio je 1950. jedini primljen na Odsek za scenografiju Akademije primenjenih umetnosti u Beogradu, a ubrzo je stekao i pravo "preskakanja" semestara. O njegovoj izuzetnosti govori i podatak da je rad, koji je realizovao pod mentorstvom profesora Milenka Šerbana, proglašen najboljim na internom takmičenju Akademije za scenografiju Tenesijeve Staklene menažerije, koja je potom premijerno izvedena 20. decembra 1952. u Savremenom dramskom pozorištu u režiji Minje Dedića.

Na Dorianov rad veoma je uticao boravak u Parizu 1958. gde se upoznao s redukcionizmom pozornice kojom dominira izvođač, krajnjom stilizacijom i modernističkom čistoćom. Nakon scenografa koji su uglavnom nudili arhaične inscenacije Sokolić je, kao predstavnik mlađe generacije, zablistao s inovativnim rešenjima. Uzore je pronalazio u savremenim slikarskim pravcima, konstruktivizmu i postkubističkoj poetici. Od 1960-ih godina izraz mu je i dalje izrazito apstraktan, ali lirski mekaniji i zasnovan na enformelu, ekspresionizmu i tašizmu.

Ružica Nenadović Sokolić studirala je takođe na beogradskoj Akademiji u klasi slikara i istoričara umetnosti Pavla Vasića i kostimografkinje Milice Babić-Andrić. Petogodišnje studije završila je za tri i po godine, pa je tako diplomirala sa 21 godinom, u isto vreme kada i Dorian, iako je on bio pet godina stariji od nje. Poput njega, karijeru je započela u smederevskom pozorištu i u beogradskom dečjem pozorištu Boško Buha, a nastavila i završila u Rijeci. Njenim najboljim ostvarenjima smatraju se kostimi za operske spektakle. Monumentalne kreacije isticale su dostojanstvo i moć likova, pojačavale efektnost horskih grupa i savršeno pristajale konstituciji operskih izvođača. Ona je uspevala kostimima da ocrta psihološka stanja protagonista, diferencira  glavne od sporednih, pozitivne od negativnih, potlačene od osvajača dovodeći ih u simboličke kontraste.