Uspeh je učiniti svoje delo nekom vrstom kontinuiteta, neprekinutog trajanja umetničkog mišljenja i zaključivanja posluživši se baštinom i umetničkom zaostavštinom. Večiti Leonardo je u traktatu dao savet da umetnik mara da se nauči da gleda. Tek tako će  promaći i sebe i ono što treba da naslika. Gledanje nije istovremeno i vidjenje: o tome genijalni Leonardo nije pisao jer je to, valjda, bila tajna, a ipak je više nego jasno u kojoj  meri se oba postupka razlikuju. Gledanje je fizički postupak, dok je viđenje složenije, uključuje i mišljenje koje samo po sebi pridružuje pamćenje, razlikovanje, svrstavanje, vrednovanje. Čovečanstvo je opstalo menjajući se, a istorija se dogodila. Možemo je prihvatiti ili ne, zaboraviti, a neko će je pamtiti.

Umetničko iskazivanje Đo In Fan u likovnoj formi crteža, kineskom četkicom i tušem na pirinčanom papiru, više je nego opominjujuće: ništa umetnica ne zaboravlja, pogotovu ne važnu činjenicu da se zamišljeno mora znati i realizovati. Perfekcionista, na svojim putovanjima, ne suzbija svoje stvaralačke emocije, već im daje  široki zamajac i pravi svoje likovne ZAPISE GRADOVA. Kombinuje  poeziju, kaligrafiju, slikarstvo i graviranje pečata, što je tradicionalni oblik kineske umetnosti već stotinama godina. Ova jedinstvena osobina tradicionalnog kineskog slikarstva potiče od intelektualaca koji su voleli poeziju, slikarstvo, kaligrafiju i graviranje pečata. Prihvativši ovu  tradicionalnost u osnovi svog slikarsrva, Đo In Fan je nadograđuje novim elementima, motivima i zapisima različitih arhitektonskih građevina, čime se odvaja od svojih osnovnih akademskih šema.

Svoj slikarski senzibilitet pronalazi u gradovima Italije, Španije, Francuske, srednjovekovnom graditeljstvu Srbije, gde često boravi i Hong Konga, gde je trajno nastanjena. Slikarka ne daje sebi cilj da se povodi za nekim novim trendovima koji nam se obilato nude, već ima svoj instinkt i likovni rezon. Puni optimizam i radost zrače iz njenih crteža, u koje unosi originalne akcente. Oslanja se na intuinitivni trenutak, na licu mesta, što daje duhovni i inteleiktualni pečat njenim ostvarenjima. Uspela je da spoji pragmatičnu arhitektonsku nauku sa dominantnim baroknim zvonicima sa nepredvidivim umetničkim senzibilitetom i tako, na sebi svojstven način, osmisli duhovnu graditeljsku magiju Evropskog post – srednjovekovnog bića.

Crteži Đo In Fan je pokazuju kao posmatrača punog umetničkog ekspresivnog naboja ali i maštovite opservacije, oni deluju pomalo halucinantno, a u isto vreme realno. Njen umetnički senzibilitet potpuno prirodno izdiže čistu liniju, razliveni potez do najtananijih  nijansi valera, fragmentarno i sažeto daje jedan trenutak realnog sveta oko nas pretvarajući ga u skladnu homogenost.
Posebno tretira kineski kolaž, tehniku koja se odvija tokom montiranja (lepljenja) kineske slike na kineski način, čime se dobija nova vrsta kompozicije. Ta zanatska korektnost omogučila je da se slikarstvo i slikarstvo u crtežu i kolažu vine do sjajne direktne komunikacije sa posmatračem.

Oslobađajući crtež suvišnog, njena je težnja ka jednoj pikturalnoj formi koja daje kompletnost i svežinu slici.

Radmila Vlatković, istoričar umetnosti