Jelena Milo. Izložba "Kuda" sastoji se od slika koji će pruziti uvid u opus mog stvaralaštva u poslednjih pet godina. Slike su ulja na lanenom platnu malih i velikih formata iz istorije pejzaža. One crpe inspiraciju i na savremen način pružaju otvorenu platformu za misli i ideja. Prvi zraci jutarnjeg sunca, koji kroz fleke beline isijavaju kroz duboki nanos boje na platnu, su momenti pulsirajuce svetlosti koji nude posmatraču uznemirujucu utopiju misterije momenta.

Posmatrača Ulja na platnu vode do izgubljenih predela, gde on utopljen u misli, postaje usamljena figura unakolo,izgubljen u snu. Slike tihih tonova su hvatanja bezvremenskih trenutaka. Scene su bez fizičke orjentacije ili težine i posetioca uvlače u umetnost tišine, pružaju mu bekstvo u umetnost ćutanja. Tišina sa moćnim ehom. Drvo u pokretu i čudna tišina koja se širi prostorom, nudi bekstvo u bogatstvo udaljene šume ali u isto vreme hvata nas u svet tamnih senki drveća, koje nose sa sobom svo crnilo nepozpoznatog i samoće. Prizor prostorne instalacije u meni budi čudnu tišinu, čudnu tišinu šume u snu na javi. Gubim se u dalekim predelima, bežim od stvarnosti.



Ivana Tomanović. Instalacija u prostoru sačinjena je od 14 fotografija formata 180x120 cm. Na fotografijama su rađene intervencije u vidu tkanja žicom i vunicom čime se dvodimenzionalni prostor fotografskog pejzaža proširuje na trodimenzionalni prostor, takoreći pejzaž "ulazi" u prostor i osvaja ga - osvaja posmatrača ili bolje reći učesnika u pejzažu. Intervencije na pejzažu prirodan su nastavak motiva na fotografiji i oživljavaju ga. Posmatrač/učesnik pozvan je da slobodno dodiruje pejzaž i sve njegove artefakte, s upozorenjem da može biti povređen (oštrinom žice) baš kao i u realnom pejzažu.

Kroz ovu instalaciju preispitujem mogućnost "prenošenja" pejzaža izvan njegove realnosti, dovodeći ga u fiktivnu realnost umetnosti. Pejzaž kao intimni prostor predstavlja poslednje utočište čovečanstva. Ovim imitiranjem intimnog (prostora) podsećam učesnike / gledaoce na njihovo poreklo, na potrebu za intimnošću, za dodirom, emocijom koja proizilazi iz sasvim ličnog doživljaja i aktivnog učestvovanja.

Kružni oblik instalacije asocira na svojevrsni obred po uzoru na drevne paganske običaje kroz koje su ljudi komunicirali s prirodom i "višim silama" koje su smatrali superiornim. Repetitivnost fotografija (u sličnosti motiva koji je na njima prikazan) odvraća gledaoca od tradicionalnog gledanja jedne fotografije kao ultimativnog doživljaja i usmerava ga ka sagledavanju celine. Ta celina menja svoj izraz u zavisnosti od mesta na kom se gledalac nalazi. Spoljašnje i unutrašnje gledanje postavke implicira čulni i intelektualni doživljaj jednog te istog prizora. Instalaciju prati zvuk čiji je autor Marko Jevtić.