Najnoviji ciklus slika Nataše Dejanović Dimitrijević je njen likovno-vizuelni odgovor na teme društvene stvarnosti oličene u pitanjima komunikacije i otuđenja među ljudima u aktuelnom svetu novih ili najprednih tehnologija. Ovakav tematski diskurs umetnica obrazlaže i razrađuje na metaforičan način, koristeći zid kao osnovni motiv.

Makar i letimično "pretraživanje" istorije civilizacije jasno nas upućuje na zaključak da je slikovni ili pisani zapis na zidu,  hiljadama godina bio sredstvo komunikacije. Primere "ostavljanja poruka" različitih sadržina i namene, upućenih pojedincu, grupi, različitim božanstvima ili svevišnjem, nalazimo svuda - od praistorijskih pećina preko antičkih palata i srednjovekovnih manastira do renesansnih i baroknih katedrala. Moderno doba kroz tkz. uličnu umetnost i grafite koristi zid za ispisivanje poruka lične prirode ali i za izražavanje bunta, otpora, političkog ili socijalnog stava.

Sam kraj  XX veka je sa pojavom interneta, Makluanovu teoriju o svetu kao globalnom selu, pretvorio u stvarnost. Brojne društvene mreže i čet servisi učinili su da svako od nas putem "svog zida" može da komunicira sa svakim, u bilo kom kraju sveta. Ali kako sama umetnica kaže "Internet je danas prozor u svet ali je takođe i zid među ljudima". Nova tehnička sredstva su na neki način zadovoljila "glad" za komunikacijom, ali nažalost reč je o virtuelnom prostoru i virtuelnoj komunikaciji koja samo pospešuje pitanje otuđenja pojedinca kao individue u realnom prostoru i vremenu.

Okrenuta prošlosti i sadašnjosti, Nataša Dejanović Dimitrijević sa jasnom svešću o civilizacijskom kontinuitetu potrebe za komunikacijom, razvija ciklus "Zidni zapisi" kojim je i doktorirala na Fakultetu savremene umetnosti u Beogradu. U likovno formalnom pogledu ovaj ciklus se zasniva na istraživanju primarnih mogućnosti slikane materije čime umetnica ulazi u područje svojevrsnog enformel slikartva.

Složenim tehnološki postupkom, uz primenu prirodnih (zemlja, slama, pesak) i veštačkih materijala (cement, stirodur, akrilne i uljane boje...) sa enformelističkim pristupom u kome se prepoznaje silovit gest i smišljeno nagomilavanje materijala, umetnica stvara slike višeslojne i grube teksture u koju  urezuje po neki slovni znak ili slobodno izvedenu liniju. Površina slike svedena je na gotovo reljefnu konfiguraciju same slikane materije.

U načinu na koji umetnica "gradi" tako složenu teksturu prepoznajemo aluziju na iskustva narodnog graditeljstva. Zid je na slikama ovog ciklusa svedok protoka vremena, patine trajanja, sopstvene „bolesti“ odnosno urušavanja ali i nosilac  diskretnih pisanih poruka. Iako analitički posmatrano slike Nataše Dejanović Dimitrijević počivaju na primeni leksike apstraktne umetnosti generalni utisak koji imamo posmatrajući ih je da su one zapravo likovno razrađena faktografija iz neposrednog okruženja. Svet njene slike je duboko iskren i ličan a opet blizak svačijem iskustvu, pogotovu u sadašnjim uslovima kada smo svedoci nemog propadanja brojnih napuštenih kuća u gradskim i posebno seoskim sredinama, na čijim zidovima pojedinci ispisuju svoje zapise.

Кroz metaforu o zidu, na likovno ubedljiv i rafiniran način, Nataša Dejanović Dimitrijević stvara slike koje imaju konotaciju vanvremenske dokumentarnosti i svojevrstan su most između sveta u kome živimo i onog u kojem se živelo. U kontekstu njenih slika isčitavamo svest o potrebi preispitivanja postojećeg stanja i obnovi  humanističkih načela.

Milica Todorović
istoričarka umetnosti