Crteži su rađeni na papiru kombinovanom tehnikom (grafitom, olovkama u boji, akrilom) većih dimenzija. U galerijskom prostoru postavljeni su kao niz koji svedoči o genezi u njihovom stvaranju ali, i o viđenju prirode kamena kao specifičnog fenomena, koji određeni ambijent artikuliše kao poseban. Niz određenog naboja koji je prisutan i u likovnom postupku i u izboru teme, ima za cilj da privuče posmatrača i uvede ga u energetsko i vizuelno u polje, u kome prestaje distanca između gledaoca i gledanog.

Crtež je medij koji uvek preporađa umetnikovu percepciju. On otkriva teurgijske tokove misli i ima snagu da isprati  put umetnikove svesti od propadanja do ejdetskog stanja bića.

Umetnica postavlja pitanje: kako nešto što je oličenje stamenosti i moćnog mira može istovremeno da evocira kretanje? To je jedna od zagonetki koju Jelena pokušava u ovom ciklusu da osluškuje kroz uskovitlane prepletaje linija koje su glavna armatura i vizija ovog crteža, i žive zvukove boja koje su prirodno srođene sa linijom. Tekstura koja je posledica ovog ukrštanja delimično otkriva snagu i moć kamena, njegovog unutarnjeg lika. Кamen koji tka stenu unosi dilemu u crtež: kako vreme stvara prizor čineći ga dominantnim u određenom, realnom prostoru, a skriva njegovu snagu u sloju bića koji jedino umetnost prepoznaje? Linija vidi, linija zna i otkriva tokove misli same prirode.